|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Sprankelend en dynamisch Jacky Terrasson Trio donderdag 10 mei 2007, Bimhuis, Amsterdam Het gebeurt de laatste tijd maar zelden dat een musicus nog echt iets nieuws te melden heeft, maar Pianist Jacky Terrasson had dat wel. Hij smeedt van standards geraffineerde en haast onherkenbare nieuwe versies. Met zijn spel liet hij de talrijke bezoekers in het Bimhuis genieten van zijn vaak onnavolgbare en dynamische spel. Jacky Terrasson werd in 1966 in Berlijn geboren uit Frans-Amerikaanse ouders, groeide op in Parijs en vertrok als tiener naar Amerika voor een studie aan het Berklee College Of Music in Boston. Zijn solocarrière werd voorafgegaan door deelname aan de bands van onder anderen Ray Brown, Betty Carter en DeeDee Bridgewater. In 1993 verwierf hij faam door het winnen van de Thelonious Monk Institute Award voor piano en het uitbrengen van het album 'Rendez Vous' met vocaliste Cassandra Wilson. Het concert werd melodieus geopend door Terrasson met vloeiend uitgevoerde notenreeksen, waarbij zijn vingers nauwelijks los leken te komen van de toetsen. Bijna alle vertolkte stukken waren in eerste instantie rustig van opbouw, met een heftig middendeel met ritmisch hamerend spel op de toetsen, om daarna ingetogen te eindigen. Bijzonder hierbij is dat drummer Leon Parker in diverse stukken speelde met een combinatie van brushes en paukenstokken. Deze opende het tweede nummer met een lange enerverende drumsolo, waarbij alle onderdelen van zijn drumstel aan de beurt kwamen. Bassist Sean Smith toonde zich een vloeiend en elegant spelende solist met een prachtig ritmisch opgebouwde solo. Op dit moment is hij een van de drukst bezette jonge spelers in de internationale scene. In het derde nummer leek het als of de in 1998 overleden pianist Eugen Cicero weer achter de piano had plaatsgenomen, maar het was Terrasson die heel melodieus en met snelle notenreeksen in vijfachtste maat zijn solo opbouwde. In 'C Jam Blues' en 'A Night In Tunesia' gingen alle remmen los en ontketende het trio een welhaast ongeëvenaarde swing en groove. 'Never Let Me Go' volgde met een drukke en syncopisch gespeelde orkestrale opening, gevolgd door het thema met een ingewikkelde structuur. Jacky Terrasson weet het publiek door zijn manier van spelen te prikkelen en dwingt ademloos luisteren af . Zijn spel is vol sterke contrasten, vaak in een onnavolgbaar moordend tempo gespeeld. Alle trioleden beheersen hun instrumenten voortreffelijk en lijken hiermee versmolten. Daarna volgden een aantal latinstukken, waarin contabassist Sean Smith net als George Mraz veel dubbel- en drieklanken in zijn spel betrok. Deze nummers met hun complexe structuren bleven boeien vanwege Leon Parkers afwisselende spel en verrassende vondsten. Uitstekend op elkaar ingesteld vormde het drietal een homogene swingmachine met onverwachte wendingen in hun spel. Na het laatste stuk kreeg het enthousiaste publiek waar het om vroeg: een swingend 'It’s So Nice To Come Home To' als toegift. Laten we hopen dat dit voortreffelijke trio op korte termijn weer live in Nederland te beluisteren is. (Rolf Polak, 3.6.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
