|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Balkanladders, cimbalon, traditionele Hongaarse blokfluit en... jazz Mihály Dresch Quartet, donderdag 31 mei 2007, Bimhuis, Amsterdam Hoewel de Hongaarse saxofonist/fluitist Mihály Dresch in 2004 op het BIM-podium al grote indruk maakte, is zijn bekendheid niet navenant gestegen. Uiteraard is Dresch geen onbekende in Hongarije. In 2005 is hij uitgeroepen tot Hungarian Jazz Musician of the Year en hij heeft met niet de minste musici als John Tchicai, Roscoe Mitchell, Chico Freeman, David Murray en Dewey Redman samengespeeld. Met Archie Shepp heeft hij de voortreffelijke cd 'Hungarian Bebop' uitgebracht. Hij heeft op internationale festivals – Italië, Frankrijk, Engeland, Oostenrijk en Polen - opgetreden, maar desondanks dat geldt voor hem toch nog 'onbekend maakt onbemind'. Helaas voor dit sympathieke kwartet, helaas voor BIM's kassa, maar vooral helaas voor de thuisblijvers. Dresch vindt zijn inspiratie in de authentieke Hongaarse volksmuziek. In combinatie met de zigeunermuziek en andere Balkan-elementen creëert hij een geheel eigen jazzconcept zonder zijn jazzroots – John Coltrane, Johnny Griffin - te verloochenen. Zijn improvisaties worden gekenmerkt door een niet geringe variëteit: mooie zangerige melodieuze lijnen, snelle licks over de balkanladders, prachtige en beheerste pianissimo geblazen passages en felle uithalen in de toptones. Steeds anders en daardoor verrassend. In de in elkaar overlopende nummers zat ook een grote differentiatie in de veelvuldige tempowisselingen. Daarmee werd een continue spanningsboog gerealiseerd. In de zigeunerorkesten is de cimbalon de meest swingende factor. Zo ook in Dresch' kwartet. Miklós Lukács bespeelde het mijns inziens niet gemakkelijke instrument uitermate virtuoos. Zowel in de begeleidende akkoorden als in de razendsnelle single-notes improvisaties. De klank is, zeker in een jazzsetting, erg apart. Het zit zo'n beetje tussen een vibrafoon en marimba in. In combinatie met Dresch' helder klinkende sax (tenor en sopraan) wordt een bijzondere en fraaie klankkleur gerealiseerd. Een hoogtepunt in het concert was, halverwege de eerste set, een door Dresch ingetogen en subtiel geblazen ballade. Slechts begeleid door de cimbalon en contrabas van Mátyás Szandai. Geconcentreerd en intens door het trio uitgevoerd, soms fluisterzacht en – gelukkig – zonder enig virtuoos machtsvertoon. Niet alleen op de saxen bleek Dresch' meesterschap, maar eveneens op de Hongaarse traditionele blokfluit. Grommen en gieren en zonder technische belemmeringen. Enkel de wat statig en zeker niet soepel drummende István Baló viel wat uit de toon. Dat neemt niet weg dat dit alweer het derde bijzondere concert van deze maand (bij de andere was ik niet) in het immer magistraal programmerende Bimhuis was. Klik hier voor Govert Driessens fotoverslag van dit concert. (Jacques Los, 13.6.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
