New Cool Collective Big Band paart kwaliteit aan toegankelijkheid
maandag 14 mei 2007, Rotown, Rotterdam

Een concert van het New Cool Collective is altijd een feestje. En dat feestje wordt natuurlijk alleen maar groter als de rest van de Big Band ook nog meedoet. Zulks was het geval in een uitverkocht Rotown in Rotterdam. Ondanks het disfunctioneren van de airconditioning en de speciaal daarvoor ingelaste pauze bleef de big band en het publiek genieten van de energieke sfeer.

Het New Cool Collective maakt vooral dansbare funky jazz, beïnvloed door de exotische (Arabische) klanken uit het Oosten. Dat was ook weer duidelijk merkbaar tijdens het concert. Veel stukken openen met een lang, geïmproviseerd intro, waaruit blijkt dat de muzikanten elkaar goed aanvoelen en de big band zeker niet een soort programmaatje afdraait. En al weten we dat het New Cool Collective een constante kwaliteit aan muziek levert, de concerten blijven telkens weer een verrassing. Geen enkel concert is hetzelfde.

In Rotown werden ditmaal veel nieuwe, maar ook een hoop oude nummers uit het repertoire gespeeld. De composities van de nieuwste cd, 'New Cool Collective Live!', (die net uit is) klinken nog dansbaarder dan voorheen, maar ook met meer ruimte voor echte jazzsolo's. Ook dit is een kenmerk van de concerten van NCC, op cd blijft de soloruimte beperkt, maar live kunnen de muzikanten helemaal doen wat ze zelf willen, zo lijkt het althans. De arrangementen zijn voor een groot deel van de hand van saxofonist Benjamin Herman, maar ook pianist Willem Friede heeft een aantal stukken voor zijn rekening genomen. De thema's, solo's en blazersarrangementjes sluiten goed op elkaar aan en vullen elkaar aan.

Een puntje van kritiek is echter dat dezelfde nummers vaak terugkomen tijdens concerten. Weliswaar is er veel ruimte voor solo's, maar de structuur van het nummer blijft volledig hetzelfde. Nu is dat natuurlijk ook niet iets wat we van NCC kunnen verwachten. Een echte jazzliefhebber zou er misschien op gehamerd hebben dat er in z'n algemeenheid meer geïmproviseerd mag worden, maar juist de blijvende structuur en dansbaarheid van NCC trekt zo'n breed publiek. Het publiek in Rotown is dan ook merkbaar gevarieerd. Er zijn mannen en vrouwen van alle leeftijden, die-hard NCC-fans, mensen die NCC nog nooit gehoord hebben, of alleen op cd, of op een recensie in de krant af gaan... En iedereen is even enthousiast.

We horen een aantal nummers terugkomen zoals 'Tramp Stamp', 'Enter The Dragon' en het langgerekte maar o zo prachtig opgebouwde 'Ms. Wilson' van de cd 'Trippin'. Nog meer verwijzingen en invloeden uit de Arabische muziekwereld zouden wat mij betreft zeker op zijn plaats zijn. Af en toe blijft het namelijk nog iets te brave 'WickedJazzSounds-jazz' (zie mijn vorige recensie over Dave Douglas).

Eén stuk springt er wat dat betreft tussen uit: 'Klezz Of ’99', een compositie van klarinettist/saxofonist David Kweksilber, die we ook al hebben gezien in het ICP-orkest, een formatie met een totaal andere insteek dan het New Cool Collective. Juist daarom is het verschil en de compositie van Kweksilber zo opvallend, opvallend anders dan de andere stukken van het NCC; met wederom veel soloruimte voor Kweksilber zelf, waarin hij laat zien de free jazz te beheersen, maar ook mensen erin mee te kunnen trekken die normaal gesproken misschien niet naar deze muziek zouden luisteren.

Het New Cool Collective is nog lang niet bezig een nieuwe richting in te slaan en juist door de blijvende kwaliteit en toegankelijkheid slaagt de band erin veel publiek te trekken, waardoor elk concert weer een reden is om een feestje te bouwen.

Klik

(Alexandra Mientjes, 28.5.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.