|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Drukte op podium verhult weinigzeggende muziek Dave Douglas Keystone Sextet, woensdag 2 mei 2007, Bimhuis, Amsterdam De eerste associatie die bij het openingsstuk opkomt is 'Miles In The Sky', het album dat Miles Davis in 1968 opnam en uitbracht. De combinatie van Fender Rhodes, dj en live-instrumenten (trompet, saxofoon, drum en bas) leggen in principe de basis voor het soort beginnende fusion dat Miles Davis toen al introduceerde. Het lukt het Keystone Sextet echter niet om 'Miles In The Sky' in een modern jasje te stoppen en uit te bouwen tot iets van hetzelfde kaliber. Wat Dave Douglas (trompet), Marcus Strickland (sax), Adam Benjamin (keyboards), Brad Jones (bas), Gene Lake (drums) en DJ Olive wel kunnen is het neerleggen van ontzettende funky grooves, waarbij solo's en effecten op een melodieuze wijze door elkaar heen lopen, maar elkaar verbazingwekkend genoeg niet in de weg zitten. DJ Olive improviseert door platen te scratchen en drumsamples worden door Gene Lake overgenomen en vervormd, om vervolgens weer terug te komen bij de sample. Helaas staat het geluid van DJ Olive te zacht en daardoor wordt de toegevoegde waarde van zijn elektronica niet altijd even duidelijk. Het grote probleem van het Keystone Sextet is dat er op het podium veel lijkt te gebeuren, maar de muziek weinigzeggend is. De solo's blijven vlak en de muziek straalt weinig kracht en explosiviteit uit, hoewel de muzikanten daar - te oordelen naar het volume - toch veel moeite voor lijken te doen. De vrij geïmproviseerde jazzsolo's van Strickland en met name Douglas sluiten niet goed aan bij de toegankelijke funk die de ritmesectie creëert. Zoals gezegd zitten de muzikanten elkaar niet in de weg - vooral het samenspel tussen Douglas en Strickland is indrukwekkend - maar er ontstaat steeds een discrepantie tussen de solisten en de andere musici. Opvallend is dat de spelers er zelf ook niet echt warm of koud van lijken te worden, net alsof ze een bandje afdraaien. Wanneer een nieuw stuk wordt ingezet, klinkt het aanvankelijk spannend, experimenteel en veelbelovend, maar de uitwerking is vaak slapjes, de sfeer wordt niet goed vastgehouden en de langdurige stukken worden saai. Het is, om maar eens een nieuwe term te introduceren, WickedJazzSounds-jazz. Jazz die op zondagavond gedraaid zou kunnen worden in de Sugar Factory in Amsterdam, waar het publiek meer komt om te dansen dan om muziek te beluisteren. Wie weet is dat ook de reden dat het Keystone Sextet in het leven is geroepen om muziek te maken bij een film, waarin de muziek zelf niet de hoofdrol speelt. In de tweede set komt het sextet iets meer op gang en blijkt het zelfs een politieke boodschap uit te willen dragen. Dave Douglas roept dingen als 'music to change the world' en DJ Olive mixt de stem van George W. Bush met Arabische stemmen door de muziek heen. Dit stuk, waarop Douglas overigens niet meespeelt, is zeker een van de betere van de avond. Nu blijft de spanning wel behouden en zijn de verschillende improvisaties (zonder trompet en saxofoon) wel op hun plek. Naast 'Miles In The Sky' lijkt ook Uri Caine's Bedrock Trio een inspiratiebron. Tijdens een drum 'n' bass-achtig nummer ontstaat er weliswaar goede dynamiek, maar wederom weten de muzikanten niet goed wat ze ermee aanmoeten en wordt het gapende gat tussen groove en solo alleen nog maar groter. Dit weet het Keystone Sextet tot het einde van het concert jammer genoeg niet meer goed te maken. Er is zeker sprake van een duidelijke stijl, maar het klinkt allemaal óf te pretentieus (vooral de solo's van Douglas) óf te gemakkelijk (de vertrouwde, oninteressante grooves) om iets waar te kunnen maken. (Alexandra Mientjes, 9.5.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
