Muziek die blijft hangen op het podium
Greg Osby's Channel Three, zondag 25 februari 2007, Bimhuis, Amsterdam

De setting is minimalistisch, zo ook de muziek. Het trio, bestaande uit Matt Brewer (bas), Tommy Crane (drums) en natuurlijk Greg Osby (sax) zelf, speelt stukken van bekende free-jazz componisten zoals Ornette Coleman, maar ook composities van Osby zelf.

De mannen komen op in pak, maar gedurende het concert gaan de jasjes van eerst Crane en vervolgens Brewer uit, alleen Osby's jasje blijft aan. Dit symboliseert misschien wel de tendens van het optreden. De ritmesectie probeert te climaxen, waarbij de leiding telkens door een sterke Tommy Crane wordt genomen, maar dit lukt maar zelden, wellicht door het feit dat Osby niet helemaal goed op gang lijkt te komen. Zijn spel lijkt vaak los te staan van de ritmesectie, door een gebrek aan intensiteit en samenspel.

Hoewel Osby geen hoogtepunten bereikt, is zijn geluid wel ontzettend mooi. Het doet sterk denken aan het warme, maar toch rauwe saxofoongeluid van Stan Getz en ondanks de grote verschillen tussen de twee genres, heeft dit concert soms wel erg veel weg van cool jazz. Er is een goede balans tussen (zij het beperkt) gefreak en melodie; op sommige momenten is het spel erg toegankelijk. Maar met name de solo's blijven erg beheerst en risicoloos, en zijn daardoor ook niet altijd boeiend.

De muzikale afwisseling die ervoor moet zorgen dat de aandacht van het publiek vastgehouden wordt - veranderen naar dubbel tempo, plotseling stoppen en na een paar seconden weer doorgaan, wisselende maatsoorten - wordt telkens weer en op dezelfde manier gebruikt. Het is een vreemde gewaarwording je te bedenken dat deze muzikanten zulke trucjes nodig hebben om interessant te blijven. Enkel bij de allersnelste tempo's wordt de muziek daadwerkelijk omgezet in een trance-opwekkend geheel. Op die momenten komt met name Crane ontzettend goed tot zijn recht. Hij is dan ook de enige van de drie die werkelijk zijn talenten laat zien.

Wanneer er een uptempo stuk met een stuwende bas wordt ingezet, dat uitermate geschikt lijkt voor een gezamenlijk hoogtepunt, eindigt het wederom in een onbenutte kans. De muziek blijft op het podium hangen en bereikt het publiek niet echt. De muzikanten zijn echter niet uit het veld te slaan en spelen in de tweede set met gemak nog anderhalf uur door. Helaas is het kwaad dan al geschied en de ellenlange stukken die volgen, met veel soleerruimte voor Osby, zijn allemaal iets teveel van het goede. Als de muzikanten dan aangeven het laatste stuk gespeeld te hebben, vertrekken de toeschouwers vrijwel meteen en geven het trio niet de mogelijkheid van een toegift.

Het blijft de vraag waarom dit concert niet geworden is wat het geweest zou kunnen zijn. Deze muzikanten zijn zeker tot beter in staat en kunnen, als Osby ook zijn jasje uittrekt, vast en zeker de benodigde climaxen bereiken. Tot dan is het zaak vooral deze nieuwe naam, Tommy Crane, in de gaten te houden.

Klik

(Alexandra Mientjes, 8.3.07) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.