Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Alone together in het Bimhuis
Sal Mosca, vrijdag 12 januari 2007, Bimhuis, Amsterdam

De nu tachtigjarige, bij leven al legendarisch geworden pianist Sal Mosca, betrad onder een klaterend applaus via de lift om 21.15 uur het podium van het Bimhuis. Verwacht mocht worden dat de zaal uitverkocht zou zijn om naar een dergelijke grootheid te mogen komen kijken en luisteren, maar niets was minder waar. Een schamele honderd toeschouwers vulden de zaal. Waar waren bijvoorbeeld de Nederlandse (jazz)musici? Of hadden ze soms allemaal werk op deze winderige vrijdagavond?

In ieder geval kan uw recensent nu al stellen dat de afwezigen een unieke mogelijkheid hebben laten lopen om het soloconcert van deze meesterlijke pianist Sal Mosca bij te wonen. Maar gelukkig was hij dus toch nog alone together met honderd verwachtings-volle en trouwe Bimhuisbezoekers. Een breekbaar mannetje eigenlijk deze Sal Mosca, die vriendelijk lachend eerst omstandig zijn pianokruk op de juiste hoogte ging instellen, voordat hij in de microfoon de hoop uitsprak dat zijn publiek een fijne avond tegemoet zou kunnen zien.

Gestart werd met een opwarmertje, gevolgd door 'Some Of These Days', met weliswaar meer tempowisselingen, maar toch nog voorzichtig in de opbouw, al was zijn linkerhand wel lekker aan het lopen. En toen startte Sal Mosca 'I Got Rhythm', compleet in de stijl van zijn leermeester Lennie Tristano, met de linker- en rechterpartij soms contra, dan weer parallel lopend, dus veel lange baslijnen in combinatie met snelle passages in het hogere register.

Het bijzondere aan dit solo-optreden was ook het feit dat Mosca, tijdens heel complexe gedeelten van zijn solo's, doodleuk uit het grote raam van het Bimhuis naar de voorbij-razende treinen en trams ging zitten kijken. In 'Let’s Dance', werd lekker snel gespeeld, met een schijnbaar ingehouden voelbare swing en harkerige aanslag, afgewisseld met mooie rollers en een soort klokkenspelaanslag, om daarna zeer ingetogen te eindigen. Dit in tegenstelling tot het vloeiend gespeelde 'Night And Day', dat in een soort bluesspel overging, om tot slot in een gecontroleerde chaos te eindigen.

Maar het absolute hoogtepunt van dit optreden van Sal Mosca vormde een magistrale vertolking van Duke Ellingtons 'Caravan'. Na 'How High The Moon', met snelle loopjes en geraffineerd goed spel met veel blokakkoorden, en het soms het bewust gebruiken van dissonanten, werd daarna weer doodleuk het juiste pad gekozen en besloot Sal Mosca dit eerste deel van het concert.

Na de pauze traden ook een altsaxofonist en trompettist aan, die later door altsaxofonist Joris Roelofs werden bijgestaan. Maar zij voegden eigenlijk niets toe aan het spel van Mosca, hoewel hij gezien zijn gevorderde leeftijd nu de gelegenheid kreeg om af en toe daadwerkelijk te kunnen uitrusten op zijn mooie vleugel.

Een bijzonder enerverend concert, dat wat mij betreft niet langer had hoeven duren dan tot de pauze.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Sirks.

(Rolf Polak, 26.1.07) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.