Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Eric Doelman 7tet- 'Why Shouldn’t I'

Erik Doelman 7tet - 'Why Shouldn’t I' (Blue Jack Jazz Records, 2006) ****

In 1999 vroeg schrijver en jazzliefhebber J. Bernlef zich in zijn gelijknamige boek nog af: "Haalt de jazz de eenentwintigste eeuw?". Een vraag die voornamelijk gestoeld was op de constatering dat er geen échte nieuwe jazzontwikkelingen meer te bespeuren zouden zijn. Ondanks dit alles stelde Bernlef vast dat - zeker in Amsterdam - het aantal winkels waar men jazzplaten en -cd's kan kopen fors toeneemt. Ook is er haast geen zichzelf respecterende kroegbaas meer te bespeuren, die niet minstens één keer in de maand op een weekend live jazz programmeert, waar de honderden op de conservatoria in Amster-dam, Den Haag of Tilburg afgestudeerde jazzmusici voor enkele tientjes per avond hun longen uit hun lijf mogen komen blazen.

Je moet onwillekeurig aan dit boek van Bernlef denken als je de splinternieuwe cd van Erik Doelman in huis haalt. Een album met 9 vertolkingen van composities, die allemaal ontsproten zijn aan het brein van Cole Porter. In deze 21e eeuw wordt jazzmuziek nog volop ten gehore gebracht. Hier zelfs in een theater in plaats van een kroeg; de cd werd opgenomen in Theater Pepijn in Den Haag op 4 oktober 2005. En ook nog eens door een écht septet, dat bewust op de hoes als '7tet' wordt aangeduid.

Wat die jazzvernieuwingen betreft: men zou bij vertolkingen van het werk van Porter in eerste instantie kunnen denken dat dit nu niet erg veel blijk geeft van die zo gewenste vernieuwing. Maar wie dit album beluistert zal constateren dat bovenstaande redeneer-trant helemaal niet relevant is, want in alle voorgaande perioden dat er jazzmuziek ten gehore werd gebracht, zijn interpretaties van eerder geschreven werk natuurlijk schering en inslag geweest. Het leuke aan dit album van het Erik Doelman septet is dat alle stuk-ken juist bijzonder originele interpretaties zijn. Dat is natuurlijk ook niet zo verwonderlijk als je naar de samenstelling van dit septet kijkt: Erik Doelman op piano (hij verzorgde ook alle arrange-menten), John Marshall op trompet en flugelhorn, Fay Claassen op zang, Simon Rigter op tenorsax, Marco Kegel op altsax en dwarsfluit, Jos Machtel op contrabas en de nu 70-jarige John Engels op drums.

Meteen al bij het openingsstuk 'So Nice' (uiteraard gebaseerd op 'You’d Be So Nice To Come Home To') worden de sterren van de hemel gespeeld én ook gezongen door Fay Claassen, die haast één van de blazers lijkt te zijn door haar virtuoze scattechniek. Door de keuze van de acht andere stukken is dit album evenwichtig opgebouwd met afwis-selend snelle en minder snelle stukken. De cd biedt zo het enige juiste antwoord op de indertijd door Bernlef opgeworpen vraagstelling. Want dit voornamelijk uit Nederlandse musici samengestelde septet bewijst niet alleen dat de jazz ruimschoots de 21e eeuw heeft gehaald, maar ook dat men heden ten dage zeer origineel speelt. En dat is iets waar wij best in Nederland uitermate trots op mogen zijn.

Labels:

(Anoniem, 22.2.06) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.