De soli van altsaxofoniste Kika Sprangers hebben wel iets van wat je in de klassieke muziek doorgecomponeerde werken noemt. Korte thema's duiken op en gaan kopje onder, herhaling is uit den boze. Doorgaans is er ook geen duidelijk omschreven metrum. Als er al sprake is van helder omlijnde structuren, zou je eerder aan suites moeten denken dan aan traditionele jazzschema's.

Mede daardoor is je geen seconde verveling gegund. Qua sound en inhoud zitten haar bedachtzame soli dichter bij Lee Konitz dan Earl Bostic, om maar twee uitersten van het spectrum te noemen. 'De man die op eierschalen loopt’, zo werd trompettist Miles Davis in de jaren vijftig wel aangeduid. Welnu, ook onder Sprangers' voeten blijven die keurig heel.

Haar benadering van de sopraansaxofoon is vergelijkbaar, meer Wayne Shorter dan Sidney Bechet. Haar geluid is vol en lyrisch, niet zo schraal als bij sommige van haar collega's, die voornamelijk schalmeien evoceren.

Dat onwijs gave geluid wordt ondersteund door Thomas Pol op contrabas en Jamie Peet op drums. Pols begeleidende partijen zijn in feite ook speelse, avontuurlijke solo's. Daarbij zijn zijn noten helder en duidelijk gedefinieerd en onwaarschijnlijk mooi. Peet geeft het feest der schoonheid reliëf. Listig voegt hij velerlei ritmen aan het brouwsel toe, hij kan de spanning behoorlijk opvoeren en toch altijd 100% in controle blijven.

Zo, daar kunnen we weer een tijdje op vooruit.

Foto: Wim van de Vrugt

Labels: concert, Jamie Peet, Kika Sprangers, Thomas Pol

(Eddy Determeyer, 12.3.25) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
I Compani Extended & Voices - 'Tempoo'
Klik op de hoes voor meer informatie over deze geweldige band, die dit jaar na 40 jaar afscheid neemt met een serie concerten, maar uitgerekend nu zijn gemeentesubsidie kwijtraakt!

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.