Zou er dan toch nog hoop zijn? Nou, getuige de verrichtingen van de jonge muzikanten op de wekelijkse Jazz Jams in De Smederij ben je onwillekeurig geneigd je zwartgalligste gedachten even achter slot en grendel te zetten. Altsaxofonist Miguel Martinez is docent op het Prins Claus Conservatorium in Groningen. Hij was op het lumineuze idee gekomen om drie van zijn meestbelovende leerlingen uit te nodigen een bijdrage te leveren aan het optreden van zijn kwartet. Goeiedag! Zo'n Marina Mihaylova, tenorsaxofoon, wil je wel uitnodigen voor je verjaarspartijtje. Mooi rond en zelfverzekerd geluid, fraaie opbouw, niks mis mee. Ook in de afsluitende jamsessie deed ze van zich spreken. Net als - nu we toch bezig zijn - drummer Alexia Harpa, die opvallend pittig, precies en enthousiast tekeerging.

Kortom: er zijn kennelijk nog jongelui die niet naar bed gaan met beginnende blindheid annex een voorlopig bescheiden bochel ("staat je echt heel goed, Keesje") van het turen op hun walkietalkiescrollie. Die de dag daarentegen eindigen met kramp in het kakement, lippen die het loodje hebben gelegd of ontwrichte polsgewrichten van het blazen en het trommelen. ("Ik heb nog zo gezegd, Liesje, niet langer dan zes uur achter elkaar studeren!")

Goed, het Miguel Martinez kwartet dus. De bezetting van zijn band - Gijs Idema op gitaar, Andrea Caruso op bas en Joost van Schaik op drums - was nieuw: de muzikanten hadden nooit in deze configuratie met elkaar gespeeld. En dat was wonderbaarlijk: hoe konden Martinez en Idema in godsnaam ter plekke die contrapuntische lijnen verzinnen, laat staan spelen in 'Parker 51'? In datzelfde nummer werden we vergast op het melodische drummen van Van Schaik. Hij bezit tevens de faculteit om achter de soli van Caruso op zijn bekkens een tropische regenbui te evoceren, zoals je die van achter een dikke muur kunt horen. Zo'n moessonbui die dagenlang blijft drenzen. Zelf heb ik overigens een voorkeur voor tropische buien van maximaal vijf minuten, waarbij er vijf ton hemelwater op je kanis pleurt, maar dat terzijde.

In het openingsnummer 'Driftin'', van Herbie Hancocks eerste lp, klonk het gezelschap nog wat onwennig. Maar daarna vonden de muzikanten elkaar in 'Subconscious-Lee', "van Lee Konitz, een van mijn favoriete saxofonisten," aldus Martinez. Daarin werd gelijk duidelijk hoe Idema het complete bereik van zijn gitaar gebruikte, van laag gonzen tot het hoogste piepen. Hij is een speelse speler die elk nummer met plotselinge sprongetjes, pirouettes en wendingen een avontuurlijk karakter geeft. De leider zelf, die zijn bewondering voor Cannonball Adderley niet onder stoelen of banken stak, was op zijn best in lyrische ballads als het onverwoestbare 'Darn That Dream'.

Nog meer goed nieuws? Ja: door een gelukkige samenloop van omstandigheden treedt Joost van Schaik de komende weken elke dinsdagavond aan in De Smederij. Die Groningers hebben ook altijd mazzel.

Foto: Diederik Idema

Labels: Alexia Harpa, Andrea Caruso, concert, Gijs Idema, Joost van Schaik, Marina Mihaylova, Miguel Martinez

(Eddy Determeyer, 17.2.25) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Loek van den Berg - 'Seafarer'
Klik op de hoes om een paar tracks van dit album te beluisteren

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.