Casus: twee concerten met improvisatiemuziek, simultaan in dorp F en vlek O, hemelsbreed 5,4 kilometer van elkaar. Een beetje korteafstandsraket vliegt er zó voorbij. En beide keren volle bak! En niet de minsten hè: Frans Vermeerssen in de middeleeuwse Jacobuskerk in F, inwoners volgens Wikipedia 270 stuks en Eugene Chadbourne in het niet minder middeleeuwse NH-kerkje in O, circa achttien zielen. Zo brengen ze de zondagmiddag door, daar op het Groninger platteland.

Tenorsaxofonist Frans Vermeerssen had een internationale cast meegenomen naar Feerwerd. Vóór de pauze traden de leden solistisch voor het voetlicht. Altsaxofoniste Carla Costeira speelde 'Quarter Tone Waltz' van Gordan Tudor, dat als een stevige etude klonk. Celliste Karoun Baghboudarian bleek een al even groot geluid te hebben; haar droommelodieën in 'Sehnsucht' (van Nuri Al-Ruheibany) leken in volksmuziek te wortelen. Wat Vermeerssen uit zijn instrument wist te halen was hoogstwaarschijnlijk niet door Adolphe Sax voorzien. Grote contrasten werden in zijn improvisatie afgewisseld met subtiele permutaties.

Grote indruk maakte pianist Aljosja Buijs met het stuk 'Flagellation ii' van Raphael Languillet. Een soort maximale minimal music, waarbij hij met een of twee krachtig aangeslagen noten de vleugel tot uitbundig zingen aanzette. Uit de mêlee leken melodietjes te rijzen, maar dat proces zou ook gewoon in je kop hebben kunnen plaatsvinden. Vergelijk het met een eskader B-17's op 30.000 voet, op weg naar Schweinfurt.

Na de pauze versmolten de muzikanten tot een ensemble dat Vermeerssens eerbetoon aan trompettist Miles Davis uitvoerde. En dan de Davis die aan zijn laatste verplichtingen aan het label Prestige voldeed. 'Workin'Relaxin'Cookin'Steamin'' was geschreven in opdracht van de VPRO, tijdens de Covidperiode. De stukken zijn op de website van Vermeerssen terug te vinden; uw recensent was op dat moment alweer onderweg naar Oostum. Daar bleek dat Lambov's Ensemble de Solitude (alias gitarist Stanimir Lambov) feilloos de draad had opgepikt van Buijs' pianoslagregens. Ook zijn 'Sweet Dreams' had het karakter van een nimmer eindigende voortrollende donderslag.

"This is one of my favorite parts of the world," zo begon banjoïst en gitarist Eugene Chadbourne zijn recital. Nou weten we ook wel dat de Amerikaan diezelfde frase een avond eerder in Spekholzerheide had gebezigd. Maar in dit geval is het niet onwaarschijnlijk dat de muzikant oprecht was. Immers, hij had al een paar maal tijdens de ZomerJazzFietsTour opgetreden - en in het Grand Theatre in de stad Groningen, toen dat nog onfatsoenlijke muziek programmeerde. Scheefgegroeide old-time country-and-westernmuziek is zijn passie: Johnny Cash had zonder problemen het podium (lees: het vloerkleed) op kunnen springen om een deuntje mee te zingen. Nu zong Chadbourne zelf 'Okie From Muskogee' van Merle Haggard, met de tong stevig in de wang. Daarbij voerde hij onwillekeurige hippe square dansjes uit.

De middag werd afgesloten met een banjoduet tussen Chadbourne en Hansko 'Schroeder' Visser ('de mislukte zigeuner'), die de concertreeks M.O.O.I. in Oostum heeft geconcipieerd. Een improvisatie op het scherpst van de snede, en nog een paar millimeter dieper.

Foto's: Jan Tempel en Willem Schwertmann

Labels: apr24, concert, Eugene Chadbourne, Frans Vermeerssen

(Eddy Determeyer, 18.4.24) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.