Behalve uitbater en programmeur van Het Rode Hert, saxofonist, reparateur en geluidtechnicus is Hans Wijnbergen ook klusjes- en lichtman. Dus toen drummer Gijs Dijkhuizen klaagde dat een spot hem verblindde, sprong Wijnbergen kwiek op een tafeltje om het licht een paar graden te draaien.

Het combo van bassist Frank Fiedler heeft zich met zijn album 'Tribute To The Great Piano Trios' op de archetypische jazzgroep gestort, het trio piano-bas-drums. Wat het strijkkwartet is voor de klassieke muziek is het pianotrio voor de jazz. Even veelzijdig, lenig en wars van stilistische of historische beperkingen. Het genot dat een goed ingespeeld pianotrio kan bieden, zweefde deze middag door het goedgevulde zaaltje. 'Genot', dat is de enige aanduiding die recht doet aan de wijze waarop Dijkhuizen anticipeerde en reageerde op de verrichtingen van zijn kompanen.

De snelle opeenvolging van de noten van de leider suggereerde eerder een basgitaar dan de gebruikte contrabas. Hij speelde precies, hinkelend en zingend en in Tommy Flanagans 'Denzil's Best' evoceerde hij zelfs de touch van de grote Oscar Pettiford. Ook zijn strijkwerk boeide van A tot Z, zodat het meisje naast mij moest toegeven dat zij de verrichtingen op de bas op déze wijze wel te pruimen vond. Pianist Joe Dinkelbach sleep ondertussen van elke melodie een fonkelende edelsteen; zijn bijdragen bezaten een ingebouwde vering. De uit Thessaloniki ingevlogen vocaliste Penelopi Tseliou sloot het eerste deel van het recital af met 'Straighten Up And Fly Right', een van de eerste hits van het Nat King Cole Trio. Dat de daaropvolgende pauzemuziek met 'I Love You For Sentimental Reasons' van diezelfde Nat Cole begon, was zo'n voorbeeld van overdreven toevalligheden waar je me voor wakker kunt maken.

Na de pauze tijdens de jamsessie verraste (echtgenote) Britta Dinkelbach met een zelfverzekerd gezongen 'I Wish You Love'. Accenten, timing, alles dik in orde. 'You Don't Know What Love Is' was als een warme mantel waarmee de zangeres zich omhulde. De bijdragen van gitarist Job Posthumus waren evenzovele emotionele betogen, waarmee hij het gebodene urgentie gaf.

Een jeugdige local liep langs, tuurde bij elk raam naar binnen, haalde zijn smartphone tevoorschijn en keerde op zijn schreden terug.

Foto: Hammie van der Vorst

Labels: concert, feb24, Frank Fielder, Gijs Dijkhuizen, Joe Dinkelbach, Penelopi Tseliou

(Eddy Determeyer, 4.3.24) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.