Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
FESten your seatbelts!
Flat Earth Society, zaterdag 30 september 2023, De Singer, Rijkevorsel

Wie De Singer in Rijkevorsel kent, weet dat je daar niet zomaar een bigband van vijftien musici in kwijt kunt. Maar met wat kunst en vliegwerk slaagden de leden van de Flat Earth Society er deze avond toch in een plek te vinden. Negen musici op het podium en de vijf rietblazers en de gitarist naast elkaar voor het podium. Het gaat een beetje ten koste van de geluidskwaliteit - op zoveel geweld is deze zaal niet echt berekend - maar aan de andere kant: er zo dicht op zitten heeft ook wel weer zijn charme. En een optreden van de Flat Earth Society is hoe dan ook altijd een feest, laat dat maar aan oprichter en bandleider Peter Vermeersch en zijn kompanen over. Muzikaal combineert hij sinds jaar en dag zo ongeveer alle stijlen denkbaar, van jazz tot rock, van swing tot soul en van volksmuziek tot klassiek, met elkaar verweven tot een stomend en nimmer verflauwend geheel. En een lol dat ze altijd met elkaar hebben! Grappen, grollen en kleine plaagstootjes horen er standaard bij, een sfeer die zonder meer overslaat op het publiek. Alleen daarom al moet je dit orkest eigenlijk live horen en dus zien.

Twaalf jaar zit er tussen het vorige optreden van Flat Earth Society in De Singer en gisterenavond. Het werd dus wel weer eens tijd voor een potpourri, een dwarsdoorsnede van de muziek die ze in de bijna vijfentwintig jaar dat ze bestaan maakten. En wat daarbij met name opvalt - eigenlijk altijd in hun werk - is het hoge filmische gehalte van de muziek, dat gevoel voor theater. Het merendeel zou zo kunnen dienen voor een soundtrack van een film. Een mooi voorbeeld is het inmiddels befaamde 'Missmansmist', met die prachtige tubasolo van Berlinde Deman, ondersteund door elektronica van Peter Vandenberghe. Een solo waarin Deman een serie knotsgekke geluiden uit haar instrument perst, nog eens flink aangelengd door die elektronica, alsof we in een dierentuin tussen de gorilla's beland zijn. Maar prachtig ook die frase ervoor met die krachtige ritmiek en die machtige blazerspartij. Ook dat is een kenmerk van deze band: het ritmegevoel. Vaak versterkt door het gebruik van volksmuziek en de daaraan ontleende dansen.

Neem 'Kotopoulopolgy', volgens Vermeersch vernoemd naar een Grieks kippengerecht, met dat heerlijk trage, duidelijk door de Griekse volksmuziek geïnspireerde ritme. Een stuk dat zich ook uitstekend leent voor het gebruik van dempers door de twee trompettisten en de twee trombonisten, met dat lekkere 'wah-wah' geluid, dat de traagheid nog verder uitrekt. Of wat daarna komt en waarin de trein vrolijk verder dendert, alleen nu in een wat hoger tempo, 'Wet Is Wet' klinkt en verderop de enige drumsolo van Gert Jan Dreessen, die onlangs Teun Verbruggen na jaren trouwe dienst opvolgde. Maar het is al ritmiek waar het concert mee begint, met 'Trip It' zitten we er direct middenin. En wat een prachtig ontregelende solo horen we Bart Maris, erbij vanaf het eerste uur, hier geven! Daarbij gaat het er soms redelijk heftig aan toe, zo leert 'Swatter Perspective' ons, een stuk waar de invloed van Frank Zappa in doorklinkt, een musicus waar Vermeersch zich duidelijk verwant mee voelt. Gitarist Maarten Flamand krijgt hier alle kans om zich lekker uit te leven in een meer dan spannende gitaarpartij. Maar we horen hier ook onvervalste swing - hoe zo eclectisch - met mooie solo's van trompettiste Pauline Leblond en baritonsaxofonist Bruno Vansina.

De band speelt voor de pauze achter elkaar twee stukken van het volgend jaar te verschijnen nieuwe album 'The One'. Dat moet je weten, want muzikaal borduurt Vermeersch gewoon door op de hierboven benoemde succesformule. En dus klinkt ook 'The Lost One' als een soundtrack en creëren direct aan het begin de contrabas van Kristof Roseeuw en de basklarinet van Martí Melià Marganon een aantrekkelijk ritme, waarna we strakke, meeslepende blazerslijnen voorgeschoteld krijgen. In 'The Previous One' gooit de band er nog een schepje op: vol vaart razen we richting de pauze, met als hoogtepunt een bijzonder ontregelende solo van Maris.