Kort door de bocht: artiesten als Joëlle Léandre herinneren je eraan dat je een onderscheid kan maken tussen artiesten die goed zijn en zij die gedreven worden door het heilige vuur. Deze grande dame van de contrabas verzuchtte ooit eens dat de moderne improvisatie meer nood heeft aan grote karakters, kanonnen die publiek én navolgers begeesteren en aanzetten tot grotere daden. William Parker is er zo eentje, wijlen Peter Kowald was dat ook. En natuurlijk maakt Léandre ook deel uit van dat selecte clubje. 'Zurich Concert' mag gelden als zoveelste bewijs: doorheen vijf stukken gaat ze de confrontatie aan met het instrument, gebruikt ze het als spreekbuis voor haar ontembare artistieke impulsen.

Als vanouds laat ze die strijkstok over de snaren dansen, schuren en razen, met een onwaarschijnlijk bereik aan klanken, texturen en boventonen, nu eens potig percussief en dan weer subtiel zingend. Soms begeleidt ze zichzelf met woordenloze zang, krijgt de muziek de vibe en intensiteit van een oeroud ritueel. En laat dat net zijn wat je overhoudt van Léandre's beste albums en performances: niet enkel bewijs van die technische virtuositeit en imposante instrumentbeheersing, maar ook die onstuitbare urgentie en geëngageerde dadendrang, die zich eigenlijk op een primitief, fysiek niveau afspeelt. Je zou kunnen concluderen dat Léandre's theatrale muziek niet voor iedereen is, maar tegelijkertijd vergt het enkel de openheid en sensitiviteit waarmee je ook een gedicht of schilderij benadert. Wat er vervolgens binnenkomt kan je dag helemaal op z'n kop zetten. Dát gevoel.

Klik hier om het album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook in Jazz&Mo'

Labels: cd, Intakt Records, Joëlle Léandre

(Guy Peters, 17.6.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Robin Verheyen Trio - 'Zabonpr​é​s Sessions'
Klik op de hoes om dit album te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.