Als er iemand graag solo speelt dan is het de Portugese gitarist Manuel Mota wel. Vier albums realiseerde hij in een jaar tijd, alle via zijn eigen Headlights Recordings: 'Cirrus', 'Via', 'Lux' en 'Hieme'. Gitaar en alleen gitaar, met alle elektronische mogelijkheden die daar tegenwoordig bij horen. Toelichting krijgen we niet, dus mogen we wat hier gebeurt volledig zelf interpreteren, iets dat nog versterkt wordt door het feit dat hij de delen waaruit zijn albums bestaan louter nummert. Helpen de foto’s op de cd's? Soms, maar niet altijd. De foto op de voorkant van 'Cirrus' is een gordijn voor een raam, maar dan op zijn kop, de achterkant een grot, die van 'Via' een bospad en op de achterkant iets dat ik niet thuis kan brengen. Het hoesje van 'Lux' toont een deel van een interieur en voor 'Hieme' koos Mota de nerven van een blad. We moeten het kortom vooral doen met de klanken. Op 'Cirrus' zijn dat rustgevende, breed uitwaaierende patronen, waarin echo een grote rol speelt, verdeeld over vijf stukken. Klanken ook die wat melancholiek aandoen, maar zonder enige vorm van effectbejag worden gecreëerd, een aspect dat mij bijzonder goed bevalt aan Mota's muziek.

Er gebeurt dus ook helemaal niets in deze muziek: er is geen melodie, er is geen ritme, geen verhaal, er is louter klank. De enige uitzondering en dan nog beperkt is 'Via'. De elf stukken zijn hier beduidend korter en ieder deel bezit een eigen sfeer, iets dat dit album afwisselender maakt dan 'Cirrus'. En ja, hier kun je je diverse landschappen tijdens de reis bij voorstellen. Bijzonder boeiend zijn bijvoorbeeld de duistere klanken in het zesde en zevende deel. Nog onheilspellender klinkt het negende deel - we zijn nu diep in het bos, de bomen staan hier dicht op elkaar.

Tevens valt in de muziek van Mota de grote mate van introspectie op, in combinatie met het effectief inzetten van stiltes. In 'Via', maar zeker in het uit één deel bestaande 'Lux', waarop muziek en stilte elkaar zo ongeveer afwisselen. En gebeurt er, zoals reeds gezegd, op geen van de albums echt veel, hier is het al helemaal minimaal. 'Lux' valt dan ook nog het best te omschrijven als een bijzonder ingetogen geluidssculptuur van bijna veertig minuten. En toch, ondanks het ontbreken van verhalende kwaliteiten, verveelt dit album geenszins. Het vraagt louter om een andere wijze van luisteren.

'Hieme', tot slot, bestaat uit drie delen en is weer geheel anders van klank. Mota maakt hier duidelijk meer gebruik van de mogelijkheden die een elektrische gitaar met pedalen biedt in het mengen van klanken. In tegenstelling tot bijvoorbeeld 'Lux' horen we hier geen aanslagen, maar langgerekte stromen van vervormde klanken. Een klankwereld ook die een hoge mate van spanning oproept. In het tweede deel neemt de continuïteit wat af; Mota scheidt de klankgolven hier van elkaar door stiltes, iets wat hij in het derde en laatste deel verder vervolmaakt.

Labels: cd, Manuel Mota

(Ben Taffijn, 21.3.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.