Een wereld van verschil. Een duo dat grossierde in extraverte improvisatie-erupties en een trio dat introverte kamerjazz serveerde. Trombonist Ilja Reijngoud en slagwerker Lucas van Merwijk - alias Klomp - stelden het incasseringsvermogen van de aanwezigen danig op de proef. Het repertoire bestond voor een deel uit beproefde latin-evergreens als 'Bésame Mucho' en 'Perfidia'. Maar hier dus geen bolero's of rumba's, wat je misschien zou verwachten gezien Van Merwijks achtergrond (de vermaarde Cubop City Big Band). Hooguit gebruikte de drummer flarden van de oorspronkelijke ritmen in zijn avontuurlijke begeleidingspartijen en improvisaties.

De uitspraak van Max Roach, dat het drumstel een instrument is waar niet op gehengst dient te worden, maar dat met toewijding en smaak bespeeld moet worden, heeft Van Merwijk kennelijk ter harte genomen. Er zijn maar weinig percussionisten die hun kit binnen een of twee maten een vergelijkbaar aantal verschillende ritmen weten te ontfutselen. Maf hoor: een componist zou vier maanden nodig hebben om alle hier gespeelde structuren uit te schrijven, waarna een slagwerkgroep nog eens twee weken bezig zou zijn om het werk onder de knie te krijgen.

Het hielp natuurlijk dat de drummer over een stuk of zeven handen en een zeker zo groot aantal voeten beschikt. Nauwkeuriger gezegd: zijn linkervoet bediende een heel scala aan kleine onderdelen, zodat je een aantal malen geen flauw idee had wat de bron was van weer een nieuw ritmepatroon. Heel raar: ik kreeg het beeld door van een klassieke cochon de lait. Een speenvarken zoals dat in de binnenlanden van westelijk Louisiana een aantal uren boven een vuurkuil wordt geroosterd, waarna elk van de aanwezigen er om beurten onder het genot van een blikje Bud en een reefer zijn of haar stukje van afsnijdt. Net zolang tot je alle onderdelen, elke vezel van het dier geschat en gesavoureerd hebt. (Ja, zo wil iedereen wel varkensvlees eten.)

Met gemak bleef Ilja Reijngoud in deze barrages overeind. Met knopjes verbreedde hij het spectrum van zijn trombone. Met een daarvan creëerde hij een echo van zichzelf, zodat we ons allemaal in berg en dal bevonden, waar zoals bekend hoorngeschal klinkt. Met een ander knopje evoceerde Reijngoud een compleet bazuinkoor.

Na de branie van het duo excelleerde het trio van tenorist Simon Richter in smaakvolle interpretaties van selecties uit het Great American Songbook. Daarbij leek de lineariteit van de Lennie Tristano-school een leidraad. Dat resulteerde in songs met myriaden permutaties, waarbij met name gitarist Alexander Brott de grenzen van de melodieën opzocht. Daarbij waagde hij zich aan onmogelijke sprintjes en sprongetjes. Hier kwam, qua grip op het materiaal, niet zozeer een speenvarken als wel gitaargod Jimmy Raney in beeld.

Gedurende de uitvoering van de gruwelijk mooie ballad '’Tis Autumn' stapte een slanke, rijzige blondine met een breedgerande hoed en witte handschoenen tot de elleboog nippend aan een Martini op me af, of ik een vuurtje had.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: concert, Ilja Reijngoud, Lucas van Merwijk, mrt22, Simon Richter

(Eddy Determeyer, 3.4.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.