Het meisje naast me buigt zich naar me toe. "Kerstmis," fluistert ze. Ik knik. De abstracte esoterische klanken die rond onze oren zweven hebben wel wat van een oeroude kerstcantate. Maar, bedenk ik, het kan voor hetzelfde geld een scabreus liedeken uit het Finland van de veertiende eeuw zijn, waarin een boeredochter van haar diepste roerselen getuigt.

Dat de muziek van het internationale trio AER op deze zonnige zondagmiddag heel goed in het middeleeuwse kerkje paste, was niet zo raar. De melismatische vocalen van Aino Peltomaa wiegden de luisteraars richting trance-velden. Alles akoestisch, dat spreekt. Met stentorstem wist de Finse het godshuis moeiteloos te vullen, maar ook wanneer ze net boven de gehoordrempel vertoefde bleef alles kraakhelder. Wat je zegt, als op een ECM-album. De oriëntatie van het repertoire was oud-Fins. Een onherbergzame taal, zoals we weten.

Cellist Mikko Perkola was het recital met een drone-achtige sequentie begonnen, die als een fluwelen kussen onder zijn improvisaties bleef hangen. In dit geval niet echt akoestisch, moet ik toegeven: achter de bourdontoon zou je licht een draailier verwachten, doch het was gewoon een alledaagse elektronische loop. De natuurlijke galm van de kerk werd er door benadrukt.

Na de pauze zag ik een paar lege banken in het aanvankelijk goed gevulde kerkje. Waren de afwezigen inderdaad, zoals ik al uit een ooghoek had menen te zien, in de oud-Finse zweefmolen langs de zonnestralen naar buiten gevoerd, naar groene Groninger dreven?

Foto: Jan Tempel

Labels: Aino Peltomaa, apr22, concert, Harmen Fraanje, Mikko Perkola, Trio AER

(Eddy Determeyer, 16.4.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.