Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Zo ging dat, die jazz
Trio Bert van Erk & gasten, zaterdag 5 maart 2022, Le Petit Théâtre, Groningen

O ja, zo ging dat dus, die jazz. Dat realiseerde je je met genoegen in het (nieuwe) Petit Théâtre, waar bassist Bert van Erk audiëntie hield. Dat wil zeggen, uiteraard waren wij, het publiek de eigenlijke luisteraars. Maar de nog echtere luisteraars stonden op het podium. Want daar werd, zeker tijdens de jamsessie na de eerste pauze, intens naar elkaar geluisterd.

Ja, zo ging dat. De eerste gast die zich aandiende was tenorsaxofonist Hans Sulman. Hier in Groningen kennen we hem als de ruggegraat van al dan niet extreme bandjes als Jammah Tammah, Das ALDI Combo, Maison de Malheur en Rudy and his Fascinators. In het kleine theater blies hij evenwel mainstreamjazz. Daarbij werd hij in niet geringe mate geholpen door zijn gloednieuwe King uit 1956. Hij speelde zonder versterking en het resulterende breedgrommende en -gonzende geluid maakte onze dag weer goed. Hij bezit een felle attack en in ballads als 'It Might As Well Be Spring' zuchtte hij Ben Webster eruit. Het stuk was ook heel jazzy begonnen. "In welke...?" informeerde de saxofonist bij sessieleider Van Erk. "Ik heb geen idee, begin maar," ried die hem aan. En zo ontstond er ter plekke een intrigerende expositie van het thema door tenorsax en gestreken bas. Die Van Erk is niet vies van boventonen en pianist Remko Wind roerde er gelukzalig een Bach-variatie doorheen.

Vader Bach leek zaterdagavond, naast pianist/zanger Mose Allison, het belangrijkste ijkpunt voor de pianist. Een eigen stuk, 'For M', begon met een reeks atmosferische beschouwingen die zich oploste in een meer opgewekte sequentie, zodat je mocht concluderen dat het met W's liefde voor mejuffrouw M heel wat slechter had kunnen aflopen. Overigens bleek in een ballad van Michel Petrucciani dat de piano de nacht ervoor stiekem uit zwemmen was geweest.

Freek Laban deed intussen wat je van een deugdelijke jazzdrummer mag verwachten. Hij begeleidde met beide oren, heel levendig en met accenten strooiend alsof het niets kostte.

Maar de voor mij grootste verrassing van het recital was vocaliste Lulu Sluyter. Het improviseren (en het acteren) zit haar in het bloed, ze zingt intens en gefocust, maar daarom niet minder spontaan. Als er in de toekomst nog een Nieuw Normaal komt hoort la Lulu daar zeker bij.

Foto's: Sandra van der Veen

Labels: Bert van Erk, concert, Freek Laban, Hans Sulman, Lulu Sluyter, mrt22, Remko Wind