Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Eenheid in verscheidenheid (of zoiets)

Sun-Mi Hong Quintet, woensdag 3 november 2021, Brouwerij Martinus, Groningen

Dat de evolutie van de jazz tegenwoordig overwegend in Europa plaatsvindt wordt al decennia beweerd en ik geloof dat dat inmiddels onmiskenbaar is. Jazz is altijd fusiemuziek geweest en op alle Europese festivals hoor je daar tegenwoordig verse voorbeelden van. Eerlijk gezegd is het klinkend resultaat niet altijd indrukwekkend: ik moet mijn nekharen bij voorbaat in bedwang houden wanneer ik weer eens van die wezenloze Oost-Europese varianten aangekondigd zie.

Zeker, de nekharen gingen woensdagavond keurig overeind staan. Maar dat was niet uit afgrijzen, maar puur vanwege de opwinding die het Sun-Mi Hong Kwintet opriep. Veel internationaler vind je ze niet, doch het vijftal bezit een cohesie die echt niet vanzelfsprekend is. En niet alleen dat: ook de individuele muzikanten gingen gelegenheidsallianties aan. Piano-tenorsax, bas-drums, terwijl trompettist Alistair Payne het spel van tenorist Nicolò Ricci met contrapuntische frasen reliëf gaf. Wat dat betreft is het goed om te weten dat de erfenis van Lester Bowie in goede handen is.

Het geluid van Riccis tenor heeft, net als het instrument zelf, een groenig patina. Dat mag gelezen worden als een compliment: ook Don Byas en Sonny Rollins behoorden tot de club. Qua eenvoud heeft zijn stijl opvallende, bijna therapeutisch te noemen kwaliteiten. Alessandro Fongaro liet horen dat je met dezelfde vingers heel diverse geluiden uit zo'n contrabas kunt trekken. Zijn instrumentbeheersing is onberispelijk.

De baas van het spul, Edisonwinnares Sun-Mi Hong, is wat we 'een lekker drummertje' kunnen noemen. Ze is aanstekelijk enthousiast, all over the drums en houdt een groove, als ze hem eenmaal te pakken heeft, in een ijzeren greep. Probeer die bassdrum maar eens uit je eigen systeem te kloppen. Haar band en haar repertoire zijn, dat zal niet verbazen, op ritme gebaseerd. Dat hoorden we bijvoorbeeld in het nummer 'Careless' (niet die van de Ink Spots), dat een amusant ritmisch hikje bevat. Overigens zou je de stijl van de band 'neo-hardbop' kunnen noemen: behalve bebop en gospel en funk hoorden we in Brouwerij Martinus een potpourri aan 'vreemde' invloeden. De composities leken aan de hand van soortgelijke specificaties en bestekken gebouwd. Alleen de uitkomst varieerde telkens weer.

Je zou hopen dat Hong een maffe café-eigenaar tegen het lijf zou lopen die haar groep vier keer in de week tegen de daghap en de fooienpot zou laten optreden. Zal je meemaken hoe zo'n band dan kan groeien.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: , , ,

(Eddy Determeyer, 9.11.21) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.