Zonder veel tamtam is het Spaanse Fresh Sound Records uitgegroeid tot het toonaangevende label voor heruitgaven van obscure jazz-lp's uit met name de jaren vijftig en zestig. Recentelijk bracht het belangwekkende albums uit van vibrafonist Terry Gibbs, met pianiste Alice McLeod, de latere mevrouw Coltrane en (in een 3cd-box) het complete werk van gitarist Arv Garrison.

In zijn serie Rare and Obscure Jazz Albums heeft Fresh Sound nu een cd op de wereld gezet met daarop de lp's 'Moviesville Jazz' van rietblazer Heinie Beau en 'The Sound Of Bernhart' van trombonist Milt Bernhart. Beau, die het grootste deel van zijn carrière in studio-orkesten doorbracht, verwierf enige faam als saxofonist in de bigband van trombonist Tommy Dorsey. Ik schrijft bewust 'enige faam': veel soloruimte kreeg hij daar niet - trompettist Ziggy Elman en drummer Buddy Rich waren de belangrijkste solisten van het toenmalige orkest. Maar daar hebben we te maken met een extraverte, warmbloedige blazer. Op het album uit 1958 onder eigen naam, zijn eerste, op Coral, horen we merkwaardig genoeg eveneens weinig solowerk. Ik denk dat Heinie Beau voornamelijk lead speelde. Hij manifesteert zich hier vooral op fluit - en dan nog vaak samen met Ted Nash. Zo worden in het thema van 'The Three Heads Of Adam' beide fluitisten geconfronteerd met de lage bariton (bassax?) van Bill Ulyate. Een mooi effect.

Het idioom is cool jazz - voor het geval je aan labels hecht. In de geest van trompettist en orkestleider Shorty Rogers, om de gedachten te bepalen. 'Opgewekt', daar zou je de muziek ook mee kunnen karakteriseren.

Trombonist Milt Bernhart is geheel andere koek. Deze alumnus van het Stan Kenton Orchestra blijkt in 1958 aansluiting te zoeken en te vinden bij het Third Stream-idioom van Eddie Sauter, John Lewis en Jimmy Giuffre. Maar op de een of andere manier is Bernharts aanpak warmer, een tikje minder cerebraal. Om te beginnen is hij als solist een lekkere ouderwetse knetteraar. Voor het nummer 'Don’t Blame Me' schreef Calvin Jackson luxe achtergrondjes voor de trombone. Misschien is dat wat ik nog het meest mis bij hedendaagse jazzensembles: die harmonieën achter de solist. Dat terzijde. 'Get Out Of Town' kreeg van arrangeur Fred Katz een fugatisch einde. Verrassend eigentijds klinkt de Katz-compositie 'Legend'. De vier (!) cello's zoemen geanimeerd en leveren de dynamiek. Van cellofenomeen Katz verscheen op Fresh Sound trouwens in 2012 al het dubbelalbum 'Fred Katz And His Music', met niet minder verbijsterende opnamen uit dezelfde periode.

Tegen het eind van de Bernhart-sessie van 21 april 1958 waren nog zes minuten over. Besloten werd met de negen aanwezige muzikanten een volledig vrije improvisatie te proberen. Dat resulteerde in 'Carte Blanche' van 4'54". Een meesterwerk van meestermuzikanten.

Ik merk dat de superlatieven vandaag niet van de lucht zijn. Volgende keer weer een dodelijk saai schijfje, goed?

Labels: cd, Heinie Beau, Milt Bernhart

(Eddy Determeyer, 22.8.21) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.