Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd | Download
Tim Berne's Snakeoil - 'The Fantastic Mrs. 10' (Intakt, 2020)
Opname: 29 mei 2019
Tim Berne's Snakeoil - 'The Tower Tapes #1' (Jazz Club Ferrara, 2020)
Opname: 3 november 2017

Als altsaxofonist Tim Berne Julius Hemphill nooit had horen spelen was hij wellicht nooit overgestapt op de jazz en nooit in New York terecht gekomen. Het is eind jaren 70 als Berne besluit om van Oregon te verhuizen naar New York om les te nemen bij Hemphill en Anthony Braxton. Sindsdien werkte Berne zo ongeveer met iedereen die in de regio actief is. Sinds 2012 gooit hij hoge ogen met zijn kwartet/kwintet Snakeoil. Aangezien daar onlangs zowel een nieuw album van uitkwam bij Intakt Records alsook een download van een compleet concert, opgenomen in de Italiaanse jazzclub Ferrara, hierbij een wat uitgebreider portret van Berne's meest kenmerkende project.

'The Fantastic Mrs. 10' is het zesde album van Snakeoil. Op het eerste album, het bij ECM Records verschenen 'Snakeoil', is het nog een kwartet, naast Berne bestaande uit Oscar Noriega op klarinet en basklarinet, Matt Mitchell op piano en synthesizer en Ches Smith op percussie, een formatie die ook te horen is op het tweede album 'Shadow Man'. Voor het daaropvolgende 'You've Been Watching Me' wordt het kwartet, door de komst van gitarist Ryan Ferreira, uitgebreid tot kwintet. Op het alleen digitaal verkrijgbare 'Anguis Oleum' doet deze overigens niet mee, maar wel weer op 'Incidentals'. Op het nieuwste album 'The Fantastic Mrs. 10' horen we ook een kwintet, maar nu is de gitarist van dienst Marc Ducret, waar Berne overigens al eerder mee samenwerkte.

Opvallend aan de muziek van deze band - het valt direct op bij het titelstuk waar het album mee opent - is de groove die Berne's roots in de soul verraden. Maar die groove zit hier wel meestentijds onderhuids. Want meer nog dan ritmisch is de muziek van Berne grillig, ongrijpbaar en soms behoorlijk tegendraads. Zo wijkt hij in datzelfde nummer al vrij snel totaal af van de ingezette lijn voor een oeverloos abstracte solo, terwijl de rest van de band vrijwel stil valt. En toch, ook in die solo zit de groove, zit de soul, warmbloedig tot in de kern. Ducret brengt er aansluitend nog meer abstractie in, contrasterend met het patroon dat Mitchell en Smith neerleggen. 'Surface Noise' begint met spaarzame hoge noten van Mitchell en Smith, als klokjes in de wind. Dan horen we Berne weer met een van zijn enigmatische melodieën. Tot ook hier die groove zijn intrede doet, overigens net zo snel weer onderduikend. Bijzonder in dit stuk is ook de solo van Noriega. Unisono en zeer complexe groepsverrichtingen aansluitend in 'Rolo'. En over groove gesproken: beluister hier het ijzersterke sax-en-drumduet van Berne en Smith. Of het het bijzonder swingende en zeer strakke 'Third Option'. Ook in 'The Amazing Mr. 7' schieten de klanken als balletjes in een flipperkast weer alle kanten op, onstuimig en overweldigend. Als voorbeeld mag de wijze dienen waarop Berne en Noriega over elkaar heen buitelen.

De jazzclub Ferrara werd net als alle jazzpodia begin maart getroffen door sluiting. Zij bedachten een truc, opende een Bandcamp-kanaal en vulde deze met streams. Gratis te beluisteren en tegen betaling te downloaden. Een van de concerten betreft dat van Tim Berne's Snakeoil, als kwartet, op 3 november 2017, anderhalf jaar voor de opnames van 'The Fantastic Mrs. 10'. Twee complete sets lanceerde de club via dit platform, zonder verdere verdeling in nummers. We trappen opvallend luisterrijk en harmonieus af met Berne, Noriega en Mitchell. Speels en melodieus. Dan sluit Smith aan op vibrafoon, een mooie eenheid met de piano creërend. En ook hier loopt de spanning op, al gaat het er in zijn geheel iets minder heftig aan toe dan op 'The Fantastic Mrs. 10'. Deels is dat te wijten aan het ontbreken van een gitarist en aan het feit dat Mitchell zijn analoge synthesizer thuis heeft gelaten. En over groove gesproken: beluister zeker het begin van het tweede nummer in de eerste set (vanaf 16"30). Mooi ook hoe na vier minuten het stuk overgaat in een briljant duet tussen Mitchell en Smith. En ronduit fascinerend klinkt de steeds verder ontsporende basklarinetsolo van Noriega halverwege deze set. Het derde stuk is andermaal een mooi voorbeeld van het laten groeien van een ritme uit slechts enkele noten.

De tweede set begint direct zeer puntig en opwindend, met onder andere een grootse bijdrage van Noriega. Dan neemt het tempo af en schittert Berne in een romige saxsolo, spaarzaam begeleid door Mitchell. Het tweede stuk begint met een aantrekkelijk duet tussen Smith en Mitchell, waarna wederom een strakke ritmische frase volgt. Bijzonder is ook het derde stuk, mede vanwege ook hier een prachtig duet tussen deze twee musici. Tot Noriega zich er op klarinet met lange lijnen tussen wringt, verderop Berne zich erbij voegt en het geheel aansluitend weer magnifiek ontspoort.

Klik hier om 'The Tower Tapes #1' te beluisteren of te downloaden.

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Ben Taffijn, 23.7.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.