Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Boek / Cd
Ernst Glerum - 'ALBUM' (Favorite, 2020)

Stin-kend jaloers. Kijk, dat die Glerum een god op de contrabas is, meer dan verdienstelijk piano speelt en, vooruit, ook heel best met de brushes uit de voeten kan, is tot daaraan toe. Maar dat hij ook nog eens een stuk virtuozer en gevarieerder dan ikzelf tekent of getekend heeft! Je zult zien, binnenkort verschijnt in een of ander literair blad zijn (definitieve) essay over Lloyd Lambert, diens pionierswerk op de elektrische bas en belang als wegbereider voor de soulmuziek.

Dat wordt allemaal pijnlijk duidelijk in het album 'ALBUM', dat zijn negotie Favorite in een gelimiteerde oplage van 250 stuks heeft uitgebracht. Het is een aantrekkelijk (door Suze Swarte) vormgegeven plaatjesboek geworden, met Glerums teken- en schilderwerk vanaf circa 1974, toen de kunstenaar achttien of negentien was. Plus een cd.

Een van die eerste potloodtekeningen, een aardewerken kruik met potloden, stiften en mesjes, is gelijk raak. Want zo tekende ik op de middelbare school ook. Ik kan me een stenen waterput herinneren, met een vergelijkbaar spel van licht en donker, van schaduwen en glimlicht. Maar waar Ernst Glerum zich ontwikkelde tot een alleszins geloofwaardige alleskunstenaar bleef ik steken in karikaturen van docenten, politici en vliegtuigen. Kleur, daar ben ik nooit aan begonnen, dat was een wereld apart. Afgezien van een tekening van een F-100 in de kleuren van het stuntteam The Skyblazers. Toen moet ik dus vijftien of zestien zijn geweest. Glerum stapte al snel over van zachte potloden naar inkt en waterverf en krijt, naar (zelf)portretten, alledaagse voorwerpen en uiteindelijk landschappen.

Iets van dat beeldende aspect vind je terug in de muziek. En dan bedoel ik vanzelfsprekend niet dat er een een-op-een verband bestaat tussen zijn klinkende composities en zijn picturale schetswerk. Hoewel hij piano's heeft verbeeld en muziekpapier en contrabassen - al is van die laatste categorie niets meegenomen. Nee, ik denk eerder aan een stuk als 'Taag' van Guus Janssen, dat klinkt als een wandeling langs een serie kalligrafische prenten van Willem Hussem.

Hij is een traditionalist, heeft Glerum bij herhaling laten optekenen. Van zijn werk met het Amsterdam String Trio en het ICP Orkest kennen we hem als een durfal, als iemand voor wie de toekomst relevanter is dan het verleden. Al had hij ook bij dat soort bands een ankerfunctie. Maar we kennen hem ook als een, inderdaad, stijlvaste artiest die net zo goed en oprecht geïnteresseerd is in de einder achter ons. Denk in dit verband aan zijn samenwerking met tenorist J.C. Tans en zijn salonorkest de New Klookabilities. Maar ook aan zijn meer recente albums onder eigen naam.

Nadat hij zijn klassieke papieren heeft getoond met de gestreken solo 'Big Violin Fantasy' vervolgt Glerum zijn odyssee met 'Slam Blues'. We herkennen dat als 'Slam Slam Blues' van bassist Slam Stewart, maar dan zonder diens karakteristieke meeneurieën. Vandaar éénmaal 'Slam'. Maar intussen klinkt het wel als een voorbeeldig gerestaureerde opname uit 1945. Pianist en componist Herbie Nichols komt om de hoek kijken in 'Conga Cacao' en, vooral, 'Symphony' (niet de standard uit '45). Vervolgens is ook piano-icoon Ramsey Lewis nog even nadrukkelijk aanwezig, in 'Sort Of Trouble'. Eveneens van eigen hand komt 'Trilmij', dat door Bill Evans of Paul Bley in 1960 gespeeld had kunnen zijn. Ja, dat niveau dus. In 'I Surrender Dear' (van Harry Barris; gepopulariseerd door crooner Bing Crosby) horen we een samensmelten van gestreken bas en orgel (harmonium?), waarbij de eigenlijke melodie zo goed als afwezig blijft. Een beetje te vergelijken met hoe tenorsaxofonist Coleman Hawkins in 1939 'Body And Soul' aanpakte.

Maar welke weg Glerum ook inslaat, of hij Bach voor beginners speelt ('Contrapunt') of zich door (kleindochter?) Emilie Glerum voor haar karretje laat spannen ('Tea For Two' en 'Jig Saw'), de ideeën zijn helder en worden vormvast uitgevoerd.

Nu u bulkt van het geld vanwege de sluiting der tapperijen is het juiste moment aangebroken om uzelf (of een dierbare) met dit kostbare kleinood te verwennen. www.ernstglerum.nl.

Klik hier om de cd van dit 'ALBUM' te beluisteren.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 12.5.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.