Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Opzwepende ritmes en verslavende riffs
Tom Rainey Trio, zondag 19 januari 2020, DE Singer, Rijkevorsel

Als opmaat naar dit concert in De Snger, Rijkevorsel en dat van bijna een week later in Paradox, Tilburg, besprak ik hier 'Combobulated', het laatste album van het Tom Rainey Trio. Om publiek te trekken, hopelijk is dat ook gelukt en ook om zelf in beetje in de sfeer te komen. Opvallend aan het album is de ritmiek, waar naast Rainey vooral Mary Halvorson voor tekent. Een ritmiek die Ingrid Laubrock een prima bedding biedt voor gloedvolle, vaak opvallend harmonieuze solo's. Nu kiest dit trio voor pure improvisatie, dus spelen wat er op het album staat, is uitgesloten. En toch hoor je direct de signatuur van dit trio zodra de eerste noten klinken. Direct al in het eerste stuk - titels hebben ze niet, die kan ik u dus ook niet geven - gaan Rainey en Halvorson gelijk op, waarbij de dwingende ritmische structuur opvalt. Hier krijg je nog geen speld tussen. En ja hoor, daar is Laubrock op tenorsax met een soepel gespeelde, zeer overtuigende melodie.

Maar het is vooral het Tom Rainey Trio, wat betekent dat het slagwerk een prominente plaats inneemt. Nu is Rainey geen drummer die de show steelt met overweldigend spel. Hij valt veeleer op door zijn techniek, door het onorthodox inzetten van zijn instrumentarium en vooral door die ritmische structuren. En daarbij zit het geheim nogal eens in de details. Neem dat begin na het eerste applaus. Het is Rainey die begint, op de meest simpele manier denkbaar: met een handvol stokken. Beweeg je vingers en er is een begin van ritme. Halvorson tokkelt wat, Laubrock sputtert en komt langzaam tot iets wat de vorm van een melodie gaat aannemen. Tot ook hier het ritme er weer in kruipt, nu op gang gebracht door het verslavend repetitieve gitaarspel van Halvorson, gevolgd door Rainey.

Verderop horen we Rainey boetseren met klank. Het aangename geluid van het tikken met de achterkant van de stok op het bekken, het zorgvuldig krassen op datzelfde bekken - om net de juiste toon en het juiste volume te krijgen - het zachtjes slaan op de rand van de trommel en vooral de balans tussen al deze technieken, maakt dat we ademloos luisteren naar deze introverte passage. Halvorson voegt zich erbij, al even ingetogen en uitgebalanceerd. Het is voor Laubrock het moment om over te stappen op sopraansax, het lid van de saxofoonfamilie dat hier het beste bij past, voor een grillige, ijle melodie. Helemaal aan het eind zit nog zo'n stuk, met tussendoor de zachtste drumsolo die ik ooit hoorde - Rainey met eetstokjes. Een ongepolijst stuk vol onverwachte, stugge wendingen en kwinkslagen.

Maar ze zijn dun gezaaid, deze rustige intermezzo's. Meestal gaat het er een stuk steviger aan toe. Stuwt Rainey de muziek naar grote hoogten, zit Halvorson dicht tegen de rock aan - soms die grens ook overschrijdend - en blaast Laubrock de longen uit haar lijf. Kolkende ritmes, stomende klanken en dat alles in een perfecte samenhang, drie musici die elkaar perfect aanvoelen. Juist op zulke momenten zijn ze op hun best. We verheugen ons al op het weerzien.

Concertfoto's: Cees van de Ven

Labels: ,

(Ben Taffijn, 23.1.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.