Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Portret Joe McPhee Part 1
Joe McPhee / Paal Nilssen-Love - Song For The Big Chief' (PNL, 2019)
Opname: 9 december 2017
Joe McPhee / John Edwards / Klaus Kugel - 'A Night In Alchemia' (Not Two, 2019)
Opname: 20 oktober 2018
Susan Alcorn, Joe McPhee & Ken Vandermark - 'Invitation To A Dream' (Astral Spirits, 2019)
Opname: 13 september 2017

"Keep putting one foot in front of the other, test the ground to see if it is secure, then keep on keeping on!", zo vatte Joe McPhee onlangs zijn levensovertuiging samen in een interview met Daniel Spicer voor het Britse The Wire Magazine (nr. 420). Vorige maand werd hij tachtig, een leeftijd die je hem geenszins geeft als je hem op het podium aan het werk ziet, iets dat binnenkort weer kan in De Singer te Rijkevorsel. McPhee begon op zijn achtste op de trompet, onder andere door lessen van zijn vader, die eveneens trompettist was. Na het horen van Don Cherry combineerde hij het instrument in 1963 met de zaktrompet en in 1968 besloot hij onder invloed van Albert Ayler om de saxofoon erbij te nemen. Niet bepaald gewoon, maar wel een combinatie waarmee McPhee zou gaan excelleren.

Actiever dan ooit speelde de man alleen al dit jaar op acht(!) nieuwe albums mee, waaronder het prachtige en zeer enerverende, uit liefst zes cd's bestaande 'The Fire Each Time', waarop een zestal concerten uit november en december 2017 zijn verzameld van McPhee met het DKV Trio. Verder nam hij een album op met drummer Paal Nilssen-Love en liggen er twee albums van trio's, de een met bassist John Edwards en drummer Klaus Kugel, de ander met rietblazer Ken Vandermark en pedalsteel-virtuoos Susan Alcorn. We gaan ze in twee recensies uitgebreid bespreken.

Twee albums getuigen van de sterke connectie die McPhee altijd heeft gehad met Europa, in het verlengde van zijn diensttijd die hij deels in het Duitse Würzburg doorbracht. Het eerste, 'Song For The Big Chief', bevat de opnames van een concert dat hij in december 2017 - midden in de tour met het DKV Trio, waarop we uitgebreid ingaan in de tweede recensie - gaf in het Londense Café Oto, samen met de Noorse drummer Paal Nilssen-Love. De twee kennen elkaar sinds 2001, toen het eerste album van The Thing 'She Knows...' verscheen, waar McPhee op meespeelde. Vele duo-optredens volgden, waarvan een belangrijk deel is vastgelegd op de bij PNL Records verschenen box 'Candy'. Een dag voor het concert waar we het hier over hebben, overleed een van de meest spraakmakende drummers uit de geschiedenis van de jazz: Sunny Murray. Het maakte het concert tot een hommage en geeft duiding aan de titel, verwijzend naar het klassieke album van Murray uit 1969, 'Big Chief'. En dus beginnen we met de titeltrack 'Song For The Big Chief, McPhee's intense bewerking van de Kern & Hammerstein-klassieker 'Old Man River'. Na vijf minuten valt Nilssen-Love in, met de vilten stokken een rollend onweer veroorzakend. We herkennen al snel deze drummer met zijn dichtgemetselde patronen en zijn enorme, overrompelende tempo, dat ook McPhee opzweept tot grote hoogten. En de drumsolo verderop, met een prachtige frase voor bekkens, vormt zonder meer een prachtig eerbetoon aan Murray. Dan volgt McPhee's 'Knox', waarin hij met behulp van Nilssen-Love de ritmische melodie subtiel uitbouwt.

In 2018 verscheen het eerste album van het trio McPhee/Edwards/Kugel, 'Journey To Parazzar', daarmee refererend - ondanks het feit dat de opnames in Zaporozhye, Oekraïne werden gemaakt - aan de jazzclub in Brugge en aan de kort daarvoor overleden Rik Bevernage, voormalig concertprogrammeur en labelman van W.E.R.F. Records. Onlangs verscheen het tweede album, 'A Night At Alchemia', met opnames gemaakt in de gelijknamige club in het Poolse Krakau. Het zijn Edwards en Kugel die beginnen in 'Burden Of Proof', een van de vier stukken die hun titels danken aan het gelijknamige gedicht van Laura Winter. Intens, ietwat melancholiek en zeer zorgvuldig opgebouwd. McPhee doet zijn intrede op tenorsax, doorleefd en met een rauw randje. 'Just To Wait' opent met een getormenteerde, zeer intense solo van Edwards, zoals alleen hij dat kan, waarna het vuur in het trio wederom ontbrandt. Kugel soleert verderop, met een veel ingetogenere, beheerstere stijl dan Nilssen-Love, maar duidelijk de sfeer bepalend.

Terug naar de VS, waar we McPhee vinden naast rietblazer Ken Vandermark (die McPhee, afkomstig uit Poughkeepsie, iets ten noorden van New York, eind jaren 90 introduceerde in de Chicago-scene) en Susan Alcorn. 'Invitation To A Dream' heet het album. Meest bijzondere is hier natuurlijk Alcorn, die de pedalsteel bespeelt, een instrument dat we nog altijd zelden tegenkomen in de jazz. Twee blazers en een steelgitaar dus, waarmee je prima microtonale klanken kunt voortbrengen, iets dat hier ook doorlopend gebeurt. Resonerende, abstracte wolken van klank horen we, waardoor dit album geheel anders van karakter is dan de overige die hier voorbijkomen. Al is dat andere er ook. Zo gaat in het titelstuk Vandermark gelijk op met Alcorn, bovengenoemde wolken producerend, terwijl McPhee op zijn zaktrompet hier knettert, sputtert en door zijn instrument praat - en zo de boel grandioos op scherp zet. 'I Am Because You Are' bevat een soortgelijke aanpak. Prachtig is ook 'Bing Says Ming', vanwege de betoverende klanken die Alcorn hier met haar instrument weet te creëren. Een zeer bijzonder album.

Labels: ,

(Ben Taffijn, 9.12.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.