Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
ECM 50 jaar Part 3
Ethan Iverson Quartet with Tom Harrell - 'Common Practice' (ECM, 2019)
Opname: januari 2017

In 2017 stelde pianist Ethan Iverson (bekend van The Bad Plus) een kwartet samen om trompettist Tom Harrell in de Village Vanguard een repertoire van standards te laten spelen. Harrell maakte in de beginjaren van zijn carrière deel uit van het orkest van Stan Kenton, de bigband van Woody Herman en het Horace Silver Quintet. Intussen is hij al jaren een gelauwerd muzikant-componist, die zijn eigen groepen samenstelt. Op 'Common Practice' hoor je hem nog een keer in een andere setting schitteren.

Het feit dat het album om standards draait die in een nieuw jasje verschijnen, maakt dat je 'Common Practice' perfect als achtergrondmuziek kunt
inzetten. Maar de kans is groot dat je al bij het eerste nummer heel aandachtig wilt luisteren of beseft dat je dat toch een keer zal moeten doen. 'The Man I Love' komt in zo'n uitgeklede versie, dat je niet naast zijn kwetsbaarheid kan. Dat gebeurt evenwel rustig, op een uitgekiende en sobere manier die geen emotionaliteit losweekt. Een verrassing die de oren doet spitsen. 'Philadelphia Creamer' van Iverson en bebopklassieker 'Wee' drijven daarna het tempo op. Daarbij worden de schouders van de luisteraar uitgenodigd om in beweging te komen. Geleidelijk mogen daarbij de kwaliteiten beginnen op te vallen van de drummer en de bassist. Hoe Eric McPherson (ook bekend van het Fred Hersch Trio) aan 'Wee' van Denzil Best, wiens roots op Barbados lagen, een latin-getinte drive meegeeft die bassist Ben Street lekker ondersteunt, illustreert glansrijk de gekende stelling dat it don't mean a thing if it ain't got that swing.

De aantrekkingskracht van schoonheid in verstilling valt evenwel evenmin te ontkennen. Op 'I Can’t Get Started' gaat het al terug de trage kant op en wordt de luisteraar zonder overdreven sentimentaliteit met de neus op de nood aan een geliefde gedrukt. Zoals wel vaker op deze cd trekt een pianosolo na een trompetsolo de aandacht, zoals het hele album door met een zekere, 21ste-eeuwse klasse. Een hoogtepunt vind ikzelf, als iemand die ook graag danst, is 'Sentimental Journey'. Dit nummer komt uit de tijd van orkesten die speelden om mensen te laten dansen en dat dansbare voel je hier al bij de intro van de pianist. Je kunt dan misschien aan een dansje à la Thelonious Monk denken, maar het trompetspel roept eerder een beeld op van een sensueel bewegende dame. Intussen prikkelt het fijnere tik- en slagwerk en helpt de bas onopvallend het bloed om te blijven stromen.

Van zodra een nummer eruit springt, kan een mens bang worden dat de volgende daar duidelijk voor zouden onderdoen. Maar 'Out Of Nowhere' swingt bijzonder lekker en heeft hier en daar een verrassende draai in petto. 'Polka Dots And Moonbeams' is sinds de jaren 40 al veel gezongen en gespeeld, in fijnere en oppervlakkigere uitvoeringen. Zoals het op deze cd wordt gebracht kan het een romantische ziel onverwacht week maken. Dan werkt de uptempo versie van 'All The Things You Are' daarna meteen versterkend en verkwikkend. Iversons 'Jed From Teaneck' zal de status van standard wel niet bereiken, maar misstaat allesbehalve op dit album. Het swingt ontspannen, gracieus en enthousiasmerend de volgende twee nummers tegemoet, te weten 'I’m Getting Sentimental Over You' en 'I Remember You'. Te ontdekken, echt!

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo

Labels: ,

(Danny De Bock, 24.11.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.