Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd / Jazztube
Michael Varekamp - 'Elektra' (Sound Of Arts, 2018)

Opname: mei 2017

Miles Davis. Jimi Hendrix. Als je dergelijke grote namen noemt als inspiratiebron voor je muziek, leg je de lat wel heel erg hoog. Trompettist Michael Varekamp doet het gewoon. Hij trok met een aantal muzikanten de studio in. Behalve de vraag wat er zou zijn gebeurd als Davis en Hendrix ooit hadden samengespeeld, was er niets. Het album is dus in zijn geheel geïmproviseerd.

Varekamp, als adoptiekind uit Trinidad opgegroeid in Nederland, heeft al een behoorlijke staat van dienst en speelde onder meer met Lester Bowie, Scott Hamilton en David Murray, produceert daarnaast theatervoorstellingen (MILES!, Billie! en I'm A Soulman) en is ook nog actief als beeldend kunstenaar. Varekamp verplaatst zich hier in de rol van Davis, terwijl Jerome Hol zich inleeft in Hendrix. Het duo wordt ondersteund door Wiboud Burkens op toetsen, Harry Emmery op contrabas en Erik Kooger op drums. Blijkbaar was er veel inspiratie, want het project is uitgebracht op een dubbel-cd met negen stukken.

'Tales In Time' opent cd 1 met psychedelische klanken en de vervormde trompet van Varekamp, een lekker stuwend ritme op de bas en slaggitaar van Hol. Het thema op trompet blijft zich herhalen in allerlei variaties. Hol gaat halverwege het nummer tegengas geven op gitaar en dat leidt tot een spannende interactie. Het ritme wordt verder opgezweept door Emmery en Kooger. Het nummer dooft langzaam uit en gaat via spacy geluidseffecten naadloos over in de titelsong 'Elektra', die zo'n 30 minuten duurt. Burkens en Varekamp produceren een hallucinerende soundscape, waarin goed getimede baselementen en flarden gitaar weerklinken als tegenwicht voor de improvisatie op trompet. De bijdrage op gitaar klinkt wel erg braaf en na 10 minuten word ik toch wat ongeduldig, maar dan hebben we nog 20 minuten te gaan. Ergens in de dertiende minuut wordt er een kabbelend ritme onder gelegd door bas en drums en lijkt het stuk op gang te komen. Varekamp heeft zijn trompet inmiddels van een demper voorzien en het ritme wordt alsmaar steviger. Er sluipt een heerlijk orgeltje in en ook Hol laat van zich horen met mooie improvisaties. De titel van het nummer is evident door de hoeveelheid gebruikte elektronica. 'Miles From Here' begint met een lome dialoog tussen trompet en gitaar, waar de bas zich na een paar minuten bijvoegt. Burkens volgt op toetsen, het tempo gaat langzaam omhoog en de improvisaties worden wat uitbundiger. Maar het nummer komt pas echt op gang in de zestiende minuut, als Varenkamp over een stevig gespeeld patroon voortdurend twee langgerekte tonen speelt. Het wordt verder uitgewerkt met toevoeging van elektronische effecten om over te gaan naar 'In Orbit', een elektronisch outro op basis van een hartslag.

'Space Cowboy No I' opent cd 2 met een jankende gitaar van Hol tegen de achtergrond van een grommend hammondorgel. Met enkele geplaatste noten voegt Varekamp er zijn trompet aan toe, om over te gaan in 'Black Madonna', dat stevig wordt geopend door Hol, die hier lekker zijn gang gaat. Ook Varekamp gaat op deze track lekker los en het nummer komt het dichtst in de buurt bij wat ik me voorstel bij een ontmoeting Davis-Hendrix. Mooie improvisaties ondersteund door een sterke ritmesectie, met een glansrol voor Emmery op bas. 'Space Grease' sluit hier via elektronische effecten op aan. Ook nu weer een erg uitgesponnen nummer van ruim 14 minuten, waarbij ik mezelf erop betrap het tellertje in de gaten te houden. De muzikanten zoeken, maar vinden niet echt, hoewel er mooie passages zijn als er eenmaal een thema wordt gevonden, dat uptempo wordt uitgewerkt. Wat volgt is 'Americana'. Hol opent met een mooi thema, waarna Varekamp weerwoord komt bieden. Halverwege is er een sterke improvisatie van Emmery, die de opmaat is voor een dialoog tussen trompet en gitaar, die langzaam toewerkt naar een climax en vervolgens overgaat in het slotnummer 'The Sun & The Moon', dat begint met lieflijk getingel op keyboard. En met een paar subtiel geplaatste noten van Varekamp op trompet wordt het kaarsje uitgeblazen.

Zoals gezegd, het was een uitdagend project. Er wordt soms voortreffelijk gemusiceerd, daar niet van. Wat mij betreft is het heel erg veel Miles en (te) weinig Hendrix. Ik kan me voorstellen dat de methode van de studio ingaan zonder afspraken of schema's goed werkt. Daar is deze plaat het bewijs van. In die zin is het een interessant document. Wellicht was het beter geweest als Varekamp er nog een slag overheen had gegooid en het beste materiaal had gecombineerd tot composities die op 1 cd passen.

In de Jazztube zie je Michael Varekamp en zijn band in het tv-programma 'Tijd voor MAX' met een uitvoering van de Miles Davis-klassieker 'So What'.

Labels:

(Johan Pape, 28.1.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.