Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
The Milk Factory - 'EP' (eigen beheer, 2018)

Er zijn wel meer muzikanten die het in sobere, ingetogen nummers zoeken en daarmee harten veroveren. Bij sommigen zit daar een heel team van liedjesschrijvers en een heuse marketingmachine achter, anderen houden het echter eenvoudig. De subtiliteit wil bij die laatsten dan wel eens oprechter overkomen. Kijk en luister in hetzelfde landschap als The Milk Factory bijvoorbeeld naar gitarist Ruben Machtelinckx, die met verschillende groepen en ook solo graag zachtjes beroert. Zo beland je bij creatieve geesten die, zonder opzichtig diep te willen raken, fijn en indringend werk afleveren.

Met fluitist Jan Daelman en pianist Thijs Troch heeft het duo van Keenroh, dat ook in Kabas zit, een flink aandeel in The Milk Factory. Gitarist Edmund Lauret heeft hier een heel andere uitlaatklep dan bij Nordmann. Hij levert de meeste composities aan. Bassist Kobe Boon kan je kennen van Steiger en RVB Quartet. Hij schreef 'Vlek' en bedacht zich daarbij een ondergeschikt, maar zeer geschikt rolletje. Met Viktor Perdieus, die in Don Kapot en Ifa Y Xango ook heel andere kanten uitblaast, is een gedreven en onderlegd saxofonist aan boord die zich perfect inpast. Jonge onbekende Benjamin Elegheert doet dat niet minder; hij drumt zich hier zachtjes in de belangstelling.

De EP van The Milk Factory is zo'n kleinood dat je meevoert naar gevoelige, soms ietwat ijle sferen. Op momenten dat je vatbaar bent voor bedroefdheid of spijt is de kans niet onbestaande dat opener 'Kater' je al even doet slikken. Heel sierlijk krijg je hier een verfijnde combinatie die een vorm van tristesse uitdraagt, maar toch een glimlach opwekt. In het daaropvolgende 'Dof' kun je dan enige positieve energie en reden tot vreugde vinden. Daar klinken brushes en fluit heerlijk fijntjes, puft de sax een klein, maar o zo fijn simpel motiefje en dan komt de piano met mooie melodische lijnen, die van een zekere liefde voor klassieke muziek getuigen. Het is genieten als 'See No More' er aankomt, zo'n beetje zoals de zee kleine golfjes op het strand kan laten aanrollen. Je gedachten zijn misschien zelfs een eind weg aan het dwalen als 'Zinnia' traag en dromerig afsluit.

Er straalt rust uit van de composities en tegelijk een vastbesloten wil om met minimale middelen onder de huid te kruipen. Deze groep schuwt solo's en snelle, virtuoze uithalen. Er kan even iemand iets meer op de voorgrond spelen, maar zonder groot vertoon en in functie van het geheel. De vijf jonge talenten van The Milk Factory houden het bewust compact en melodisch. Het was al de oorspronkelijke insteek op een avond dat gitarist Edmund Lauret en pianist Thijs Troch met z'n tweeën een intiem concertje speelden. Dat smaakte naar meer, naar meer klankkleuren ook om de texturen rijker te maken. Op de titelloze EP hoor je hoe goed dat lukt. De beperkte tijdsduur van bijna 22 minuten en de kwaliteit van de muziek overwinnen het risico om te dunnetjes over te komen om te blijven boeien.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels:

(Danny De Bock, 21.7.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.