Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Ab Baars Solo - 'And She Speaks - A Collection Of Ballads' (WIG, 2018)
Opname: 21-22 augustus 2017
Duo Baars-Henneman - 'Canzoni Di Primavera' (WIG, 2018)
Opname: 12 december 2017

Hoewel rietblazer Ab Baars van alle markten enigszins thuis is, voelt hij zich in pure impro het lekkerst in zijn vel. Sommige van zijn composities op zijn nieuwe solo-album 'And She Speaks' zijn gebaseerd op standards, maar daar luister je licht overheen. Alle kans dat je bij een eerste draaibeurt 'Body And Soul' of 'Solitude' hooguit in een vlaag vaag herkent. Alsof je in een doolhof ronddwaalt en nu en dan het pad van zo'n evergreen kruist en tegelijkertijd weet dat je je vlak bij de uitgang bevindt.

De shakuhachi (Japanse fluit) leent zich door zijn klankkleur voor het mysterie: zo klinkt 'Sail Deep Saffron' als een oeroud ritueel. Maar ook op klarinet ('And She Speaks Purple Amaranth') is de religieuze ervaring nooit ver weg. Hier lijkt de blazer klankschalen te triggeren. Sowieso heeft Baars meer met oosterse dan met Europese, Amerikaanse of Afrikaanse tradities.

Soms hoor je ook liedjes die er helemaal niet zijn. In 'Poor Wheel Persian Blue' (alle titels verwijzen naar kleuren) schemert een antieke smartlap door - maar welke? Deze gaat misschien wel verder terug dan Pisuisse. Klopt: Misha Mengelberg was hier de vader van.

Dat Ab Baars en altvioliste Ig Henneman ook in het dagelijks leven op goede voet met elkaar staan en op diezelfde voet met gemak door een deur raken, hoor je af aan de wijze waarop hun kleuren mengen. Dat geldt voor de shakuhachi en de klarinet, maar ook voor de tenorsax.
Gedichten vormen hier de inspiratiebronnen. En dan geen zoete rijmelarij uit het Candlelight-genre - iemand zou eens uit moeten zoeken hoeveel schade dat radioprogramma heeft veroorzaakt. Deze gedichten en de daaraan ontsproten improvisaties hebben een bite. Krachtige taal ('Verwoed De Woede'). 'That Magical Frontier' en 'Zijdezacht' komen nog het dichtst bij een dichterlijke stemming. Maar neem 'The Trees' (naar het gelijknamige gedicht van Philip Larkin). Het poëem handelt over de eeuwige kringloop waaraan knoppen en bladeren onderworpen zijn. Ook het muziekstuk is doordesemt van een bijna roerloze statigheid.

Soms beginnen de stukken van Baars en Henneman als composities die gaandeweg in improvisaties uitrafelen; in andere nummers wordt het procedé omgedraaid. Daarbij kan Ab Baars op tenor ('A Light Exists In Spring') onwaarschijnlijk grote intervallen springen, alsof hij twee melodieën tegelijkertijd in de lucht houdt. In 'No Rou-Cou' is de klarinet uit fase met de viool. Lijkt me niet eenvoudig.

Voor wie het kortom geen probleem vindt door een woord gestoken te worden, of door een klank geveld.

Labels:

(Eddy Determeyer, 13.5.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.