Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd's
Joe McPhee - 'Flowers' (Cipsela, 2016)

Opname: 4 juni 2009
Marcelo dos Reis - 'Cascas' (Cipsela, 2017)
Opname: juni 2017

Het sinds 2015 bestaande Portugese label Cipsela Records bracht in 2016 een soloalbum uit van Joe McPhee, die op deze blog helaas nog niet aan bod kon komen. Vorig jaar kwam daar een tweede soloalbum bij, van labeloprichter en gitarist Marcelo dos Reis. Tijd om beiden dus maar eens onder de loep te nemen.

Joe McPhee behoort inmiddels tot de iconen van de vrije improvisatie, een van de weinige jazzmusici die zowel de trompet als de saxofoon op eenzaam hoog niveau beheerst. Voor de hand ligt het dan dat McPhee voor 'Flowers', met daarop een optreden dat hij gaf in juni 2009, een keur aan instrumenten uit de kast trekt. Niets is minder waar. We horen de meester hier louter op zijn altsax in een zevental nummers, vrijwel alle opgedragen aan collega's. Een uitzondering is 'Knox', dat hij opdroeg aan Niklaus Troxler, de organisator achter het legendarische Jazz Willisau. Troxler schreef de liner notes, waarin hij zijn herinneringen aan McPhee ophaalt. Maar hij is om nog een andere reden van belang voor deze uitgave. Het optreden van McPhee vond plaats in een galerie in het Portugese Coimbra, waar op dat moment een tentoonstelling plaatsvond met posters van het eerdergenoemde jazzfestival.

McPhee begint bijna onhoorbaar met 'Eight Street And Avenue C'. We horen het beroeren van de kleppen en het blazen van wind, afgewisseld met een enkele scherpe noot. De beeldend kunstenaar Alton Pickens is het die McPhee hier eert, de enige andere niet-musicus. Aansluitend volgt een al even scherpe melodie. Alsof hij aan het schilderen is. In 'Old Eyes' wordt collega saxofonist Ornette Coleman geëerd met een bluesachtige melodie, vol melancholie en breekbaarheid. Die intense kant komt ook aan bod in het eerder genoemde 'Knox', dat hij voor Troxler schreef en dat een aantal bijna aangrijpende passages kent. De overige vier nummers zijn alle vier tributes aan collega-rietblazers: John Tchicai, Mark Whitecage, Anthony Braxton en Julius Hemphill. In 'The Whistler', voor Whitecage, horen we McPhee de eerste drie munten ingetogen fluiten, een ontroerende blijk van erkenning, waarna een ingetogen melodie volgt. Bijzonder is het aan Braxton opgedragen 'Third Circle', waarin McPhee met circulaire ademhaling een vliedende stroom klanken genereert.

'Cascas' is de weerslag van een optreden dat Marcelo dos Reis in juni vorig jaar gaf met louter zijn gitaar. Soms naturel, soms geprepareerd, maar zonder elektronica. In vliegende vaart gaat hij met 'Sónica' van start. Zo snel spelend dat er een krachtige, meeslepende drone ontstaat. Die meeslepende stroom aan geluid vinden we ook in 'Molusco', alleen gaat het er hier minder manisch aan toe. Dos Reis' klank kent hier een onmiskenbaar klassiek element. In 'Crina' heeft de gitarist zijn instrument dusdanig bewerkt dat het meer wegheeft van een zaagmachine dan van een gitaar. Maar je kunt er mooie drones mee maken, zoveel is zeker! De klanken stuiteren door de kamer. Ook in 'Minerva' weet Dos Reis bijzondere klanken uit zijn gitaar te halen, zodat we ons in Aziatische sferen wanen.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.2.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.