Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Stralende snaren in schitterend spookhuis
Cuerdas, zaterdag 6 januari 2018, Museum De Vosbergen, Eelde

Is het verstandig om u Museum De Vosbergen aan te bevelen als intiem en sfeerrijk concertpodium? Kijk, het is natuurlijk een voortreffelijk onderhouden, ruim bemeten villa uit 1890 op 110 hectare bosgrond. De vier meter hoge concertzaal is, mede dankzij het parket, qua akoestiek pico bello. Je zit er midden tussen 800 historische muziekinstrumenten, in vitrines, in de vensterbanken, aan de muren, op de schoorsteenmantels en gewoon nonchalant in de hoeken. Hele klarinetfamilies natuurlijk, tot en met een Griekse aulos van 500 jaar v.C. Maar ook trompetten met extra klankkamers, wonderlijke trombones met haakse hoeken, ophicleïdes, serpenten en - de nieuwste en oudste aanwinst - witte benen kleppers in de vorm van handjes uit het Egypte van omstreeks 1700 v.C. De deskundigen zijn er nog niet uit hoe precies ze gebruikt werden.

Ook hoe je door het echtpaar Dick en Rieteke Verel ontvangen wordt, dat de collectie in zes decennia bijeenbracht en restaureerde, niets dan lof. ("Een biertje? Dat haal ik wel even voor u uit de kelder.")

De muziek dan. Hoewel de bezoekers van de kamerconcerten die de Verels hier om de paar weken organiseren gewend zijn aan en verwend zijn met adembenemende sopranen, stijlvaste strijkkwartetten en een enkele singer-songwriter, vallen de verrichtingen van Cuerdas in vruchtbare aarde. Het snarentrio combineert de flamencogitaar van Pascal 'Pascalito' Binneweg met de gipsyswing van Don Hofstee op gitaar en viool en de allround jazz van bassist Bert van Erk.

Binneweg, die de meeste stukken schreef, heeft een fascinatie voor de Cermona's, die in het bevrijde Spanje van na Franco de traditionele flamencomuziek optuigden met pop, afro en jazz. Zijn 'Tango Carmona' getuigt ervan en in feite is dat ook het hele concept van Cuerdas. De flamencodans hoor je in het klakken van de hakken van de musici. Zelf is Pascalito een uiterst solide ritmegitarist en in zijn bewerking van een Spaans mijnwerkerslied zingen de instrumenten de ontbrekende tekst. In het stuk 'In A Gentle Way' beweegt het trio in een aangename golfbeweging, als een perfecte machine. Het swingt robuuster nog in Hofstee's walsje 'Sugar Island', dat de componist aan zijn Eilandjes van Langerhans heeft opgedragen ("ik denk, daar wordt niet zoveel voor geschreven, voor die eilandjes"). Wat heeft die Hofstee een lekkere Django-sound. Een samba heeft de allure van een standard. De muzikanten stralen eenheid en speelplezier uit. Dus ook dat was eigenlijk allemaal prima de luxe.

Het probleem was en is: je moet er natuurlijk wel op stuiten, op dat landgoed en zijn villa. Want, zo bekenden enkele inheemsen mij, zelf hadden ze er ook wel moeite mee, zo in het donker. Kijk, je verlaat de bebouwde kom ergens in het zuidoosten, richting vliegveld zeg maar en dan duik je ergens in de bosrand een zwart zandgat in dat een soort spooklaantje blijkt en zich al snel tot een redelijk uitgestrekt spookdoolhof ontwikkelt en op dat moment gaat Tante Tom Tom kuren vertonen en dan eindelijk, ergens in de verte tussen de bomen door, zie je een verlicht venster. Wanneer je tot dan toe alle kuilen hebt weten te ontspringen, is het nog maar een peuleschil.

Ik hoop dat de muziekminnaars die in de buurt van Huis De Duinen verdwaalden, of nog verder Lappenvoort in, helemaal tot aan de Eelder Schipsloot misschien wel, dat die inmiddels gevonden zijn.

Labels:

(Eddy Determeyer, 9.1.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.