Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Een frisse, uitdagende droomgroep
Ray Anderson - Han Bennink - Ernst Glerum - Paul van Kemenade, vrijdag 19 januari 2018, Paradox, Tilburg

Paul van Kemenade streek met zijn internationale droomgroep neer in thuishaven Paradox. Het werd een topavond, waarin alle bandleden volop de ruimte kregen om te schitteren. De heren lieten zien, horen en voelen dat de lange en gevarieerde loopbanen van elk van hen en de kilometers op de teller geen afbreuk hebben gedaan aan het frisse en vernieuwende elan van hun muziek.

In een tiental nummers, waarbij een gebalanceerde keuze was gemaakt uit oud en meer recent werk, spatte het speelplezier ervan af. 'A Tune For N.' werd in de aankondiging opgedragen aan Niko Langenhuijsen, "de Tilburgse Godfather van de geïmproviseerde muziek". De heren lieten meteen zien dat ze er zin in hebben en gewoon veel muzikaal plezier willen maken.

In 'Checking Out' zaten sterke solo's van Han Bennink en Ernst Glerum, vandaag op mini/baby bas. Een bluesy intro van Ray Anderson op trombone leidde 'Left Shoe' in, waarin de trombone en de altsax van Paul lekker naar elkaar toe kropen, om elkaar heendraaiden en perfecte harmonieën lieten horen. Dit mooie gedragen stuk werd door een geweldige solo van Glerum verbonden met 'Interlock', een lekker uptempo nummer. Bennink was scherp, zoals deze avond vaker zou blijken. Hij deelde rake, onverwachte klappen uit of wist met zijn brushes net dat toe te voegen wat nodig was. Zo nu en dan werden nog wat extra's van de vloer geplukt of uit de tas getoverd om een subtiel effectje toe te voegen. Anderson leidde met gevoel voor humor zijn compositie 'Alligatory Merengue' in. Het werd een echt feestje, dat duidelijk maakte hoezeer dit kwartet op elkaar is ingespeeld, met een ritmesectie die de blazers subliem ondersteunt.

Na de pauze opende Ernst Glerum met een mooi gestreken solo op zijn mini bas. Er ontstond wat verwarring, omdat blijkbaar iets anders gepland stond. "Maar we speelden toch het Wilhelmus?!" riep Han Bennink met gevoel voor humor uit. Vervolgens werd een strakke uitvoering van 'Nothing Is Every' gespeeld. Met een solo van Anderson, waarin hij zijn veelzijdigheid nog eens kracht bij zette door lekker diep, donker, scheurend en fluisterend spel te combineren.

'Who’s In Charge?' is een terechte vraag in dit gezelschap. Het antwoord is echter niet duidelijk te geven. Ieder bandlid krijgt en neemt volop de ruimte om zijn individuele klasse te bewijzen. Tegelijkertijd zijn ze zo op elkaar ingespeeld en beleven zo veel plezier aan het samenspel, dat de vraag helemaal niet relevant meer is. Dit uptempo nummer laat dat duidelijk zien.

'Hommage For Charles Moffett' was het volgende hoogtepunt van de avond. Ray Anderson liet nog eens horen hoe hij zijn instrument kan laten scheuren, fluisteren en ontroeren. Hij speelde met veel gevoel voor ritme dat, hoe kan het ook anders, magistraal door Han Bennink werd ondersteund en soms overgenomen. Met een heerlijk uitvoering van een oud stuk werd deze mooie avond afgesloten.

Paul van Kemenade had er duidelijk lol in vanavond. Er werd flink gegrapt en gegrold op het podium en tijdens zijn solo's werden zijn veelzijdigheid en eigen geluid voortdurend onderstreept. Wat we zagen was een viertal muzikanten die stuk voor stuk virtuoos zijn op hun instrument en een indrukwekkende berg ervaring meebrengen. Ze zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en voelen elkaar perfect aan. Daardoor zijn ze in staat hun muziek fris, spannend en uitdagend te houden.

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.

Labels:

(Johan Pape, 27.1.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.