Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Van Bing Crosby en cowboys
Rinus Groeneveld, Bert van Erk & Steve Altenberg, woensdag 6 december 2017, Brouwerij Martinus, Groningen

Toen 'White Christmas' voorbijkwam dacht ik, hé, wat grappig, de tweede Bing Crosby-hit. Want we hadden 'I’m An Old Cowhand' toen al gehad. Dus toen vervolgens ook 'Don’t Fence Me In' werd ingezet, had ik moeite in toeval te geloven. Het toeval wil dat ik me de laatste tijd een beetje in G.I. Jive, een verzoekplatenprogramma voor de Amerikaanse militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog heb verdiept. Opvallend was dat Crosby in dat dagelijkse, uiterst populaire programma een eigen 'department' had. Op dat moment domineerde hij al twee decennia de lichte muziek. Maar als de Old Groaner rond de komende kerst onverhoopt een trending topic wordt is dat niet mijn schuld, hoor.

Het andere toeval wil dat saxofonist Rinus Groeneveld zich de laatste tijd een beetje in cowboymuziek heeft verdiept. Vandaar dus de cowhand en zijn fence. De avond werd geopend met 'On The Trail' en daarmee zaten we gelijk op het goede spoor. De interactie tussen bassist Bert van Erk en drummer Steve Altenberg was verbluffend - zoals altijd, had ik bijna geschreven - maar de samenwerking lijkt steeds hechter te worden. Ik denk dan ook dat er bij hun geboorte een betreurenswaardige verwisseling heeft plaatsgevonden en Bertje en Stevie eigenlijk een eeneiige tweeling zijn.

Afgezien daarvan viel ook direct de luie, aartsluie timing van Groeneveld op. De ritmesectie reageerde daar zoals het hoort stoïcijns op. Van Erk sprintte er zelfs een paar keer baldadig vandoor, maar het eind van het liedje was toch dat het eind van het liedje een stuk langzamer was dan het begin.

In de meeste nummers werd lekker kort en compact gesoleerd, zodat ze zó de jukebox in hadden gekund. Die sound van Rinus - ja, ik denk dat hij als kleine jongen wegens ruimtegebrek in huize Groeneveld in een hooikist heeft moeten oefenen. Anders lukt het je nooit, zo'n dofglanzend, om niet te zeggen hondsgoor geluid. In 'Thembi' speelde hij ook sopraansax en daar gold mutatis mutandis hetzelfde voor. Het laag gonsde van de boventonen.

Altenberg, die in Amsterdam regelmatig met Groeneveld werkt, maakte de blits met zijn melodische speeltrant. Ook in zijn solo's: hij weet te allen tijde exact waar hij zit. Van Erk maakte zijn reputatie als de Ray Brown van het Noorden helemaal waar. In 'I’m An Old Cowhand (From The Rio Grande)' was dat wel zo toepasselijk, gezien het goede voorbeeld van Sonny Rollins met Brown en Shelly Manne. Dat gold ook voor 'Wagon Wheels', waar een gezonde portie 'Shortnin’ Bread' doorheen was gekruimeld. De contrabas soleerde zich hier naar het absolute nulpunt, waar zich, zoals we weten, vreemde verschijnselen kunnen voordoen. Hé, heeft iemand al eens op de overeenkomst tussen 'Wagon Wheels' en het 'Largo' van Antonin Dvoraks 'Uit De Nieuwe Wereld' gewezen?

Ook vermeldenswaard: een stuk of zeven verschillende buigingen, in strakke geïmproviseerde choreografieën.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 13.12.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.