Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd's
Andrew Cyrille Quartet - 'The Declaration Of Musical Independence' (ECM, 2016)

Opname: juli 2014
Trio 3 - 'Visiting Texture' (Intakt, 2017)
Opname: 21-22 juli 2016

Collega Danny De Bock stond in deze blog onlangs uitgebreid stil bij het overlijden van drummer Sunny Murray. In dit stuk maakt hij gewag van de ommezwaai waar slagwerkers als Murray in de jaren zestig voor zorgden: drummen is meer dan het ritme aangeven. Het is een terechte opmerking als het gaat om het spel van Murray. Maar hij was natuurlijk niet de enige. Een andere icoon die deze verandering mede vormgaf is Andrew Cyrille.

Vrij recent bracht hij twee albums uit, een met een kwartet en een met een trio, waarin we die vernieuwende stijl van drummen kunnen beluisteren. Het album van het Andrew Cyrille Quartet, dat naast de drummer bestaat uit gitarist Bill Frisell, pianist Richard Teitelbaum en bassist Ben Street, heeft de zeer toepasselijke titel 'The Declaration Of Musical Independence'. De composities op dit album zijn van de hand van deze musici op één na, het openingsnummer. 'Coltrane Time' is van John Coltrane. Het is een curiositeit, dit nummer. De saxofonist zelf nam het nooit op en Cyrille kwam het op het spoor dankzij Rashied Ali, de drummer waar Coltrane de laatste jaren van zijn leven mee werkte. Cyrille begint solo op de snaredrum en de bekkens, ritmisch. Hij verhaalt over het stuk: "It comes from the period when Coltrane was very much in the zone of Indian music, and the piece is basically about this longform meter." Welnu, dat is duidelijk te horen. Verder horen we hier Frisell in een van zijn meest felle bijdragen in tijden.

In 'Kaddish' [check: Music], een stuk van Frisell, herkennen we de gitarist zoals we hem de laatste jaren vaker horen. Verstild, met veel gevoel voor nuance, louter ondersteund door een zeer bescheiden Street en een paar roffels van Cyrille op de achtergrond. In 'Sanctuary' horen we Cyrille op de wijze die hem beroemd maakte. Er is ritme, maar dan op die onafhankelijke, vrijmoedige wijze zoals de titel van het album weergeeft. De vier leden van het kwartet tasten hier elkaar af, cirkelen om elkaar heen, zijn samen op zoek naar het perfecte geluid. Hetzelfde geldt voor 'Dazzling (Perchordially Yours)', het langste nummer op het album. Hier weet het kwartet mede dankzij Teitelbaums bijdrage op synthesizer een filmische sfeer neer te zetten, waarin Cyrille ruim baan krijgt om zijn percussie in te zetten als een geheel op zichzelf staande klankwereld. Dit speelse, onnadrukkelijke, maar tegelijkertijd zeer sfeervolle komen we in meer stukken tegen. Het zit in Frisells 'Begin' en in het groepsstuk 'Manfred' en kenmerkt in wezen dit album.

Trio 3 maakte twintig jaar geleden zijn debuut met 'Live In Willisau', het vermaarde Zwitserse jazzfestival. Sindsdien zijn bassist Reggie Workman, saxofonist Oliver Lake en drummer Andrew Cyrille een trio, al brachten ze de laatste jaren vooral albums uit met diverse gastpianisten. Nu is er echter eindelijk weer een trio-album: 'Visiting Texture'. "Nothing wrong with a quartet," zo stelt Lake, "but we all enjoy playing in an very open setting. I guess it's because that's the way we've worked for so many years."

De heren zijn inmiddels op leeftijd, Workman werd afgelopen juni 80, maar daar is op dit album weinig van te merken. In de composities, op een na van de hand van de leden van dit trio, is die 'open setting' in alles hoor- en voelbaar. In 'Bonu' staat Lake's expressieve geluid centraal, terwijl we op de achtergrond Workman en Cyrille horen in die cryptische vorm van ritmiek waar we hierboven reeds over spraken. 'Composite' is een nog beter voorbeeld van het type drummen waar Cyrille zijn faam aan dankt, iets wat overigens ook voor het basspel van Workman geldt. Alle drie de leden van het trio spelen hier een eigen, onafhankelijke rol, brengen hun eigen typische kleur in. Van een ritmesectie is geen sprake.

'Epic Man' valt met name op door de ingetogen solo van Workman, die hier met behulp van zijn strijkstok zijn bas prachtig laat zingen, en de solo van Lake, hier op sopraansax. Daardoorheen beweegt Cyrille zich, de gaten opvullend met zijn stuwende spel. De cover op dit album is van Ornette Coleman. Cyrille nam eerder, in 1980, 'A Girl Named Rainbow' op. Lake speelt hier een grote rol met een intense, fragiele solo op tenorsax. Cyrille en Workman horen we op de achtergrond, minimale accenten aanbrengend. Tot slot speelt het trio het titelstuk 'Visiting Texture', een lang uitgesponnen ode aan de stijl van muziek maken waar Cyrille voor staat.

Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren: 'Bumper' en 'Bonu'.

Labels:

(Ben Taffijn, 22.12.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.