Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Beatles verdienen beter

Want2Swing o.l.v. Marco Kerver, donderdag 13 juli 2017, Platformtheater, Groningen

De verhouding tussen het koninkrijk van de bigbands en de marktplaats van de populaire muziek is sinds de jaren veertig altijd problematisch geweest. Een mooie illustratie daarvan is de cd 'The Swinginest Dance Band' met opnamen uit de jaren vijftig en zestig van trompettist Dan Terry, die onlangs door Fresh Sound Records werd uitgebracht. Je hoort daar hoe een bandleider jaar in jaar uit wanhopig poogt de Amerikaanse jeugd weer op het rechte pad en bij de les te krijgen. Nooit van Dan Terry gehoord? Wel, dan kun je veilig concluderen dat zijn missie op niets is uitgelopen.

Opmerkelijk in dit verband is dat een zanger als Frank Sinatra, zelf uit de bigbandcultuur afkomstig, zijn hele carrière met grote orkesten heeft gewerkt. Geldt, in mindere mate, ook voor collega's als Peggy Lee en Doris Day. Maar dat waren dan altijd studio-orkesten, waar niet mee getourd werd.

De bigbandtraditie heeft in de zwarte muziek langer standgehouden. Het orkest van pianist en componist Buddy Johnson was tot in de jaren zestig mateloos populair in de zwarte danszalen. Sterren als BB King, Lloyd Price en Tyrone Davis reisden altijd met een bus vol muzikanten.

De paar voorbeelden van rockbands in bigbandvermomming (Chicago, Blood, Sweat & Tears) smaken niet direct naar meer. Toch is het op zich prijzenswaardig dat de bigband Want2Swing uit de regio Groningen-Assen zich op popmuziek als basis van zijn repertoire heeft gestort. Daarbij lijkt de aanpak van bands als BS&T de muzikanten voor ogen te hebben gestaan. Dus veel staccato-stoten van het koper, relatief weinig aandacht voor kleur en een neiging de nummers stevig dicht te metselen. Dat wreekt zich nog het meest in het Beatles-programma van Want2Swing. Want van alle popgroepen uit de jaren zestig toonden de Liverpudlians nog de meeste affiniteit met 'echte' liedjes, die dus verder gingen dan de geijkte twee akkoorden-deuntjes. Je zou dus verwachten dat arrangeurs die met het werk van Paul McCartney (en George Martin) aan de haal gaan meer zin voor avontuur aan de dag leggen dan hier gebeurd is. De muziek van The Beatles is een-op-een vertaald naar een soort rechte orkestrale rockfunk. Die, in weerspraak met de naam van het orkest, niet echt wil gaan swingen.

Het hout waarvan hier planken gezaagd worden is dik en keihard. Dirigent Marco Kerver laat in 'Help' het koper Earth, Wind & Fire-accentjes plaatsen. De groep gaat dan bijna swingen. In 'Eight Days A Week', ook in een bewerking van Kerver, geven de blazers eveneens een aparte ritmische beweging aan de muziek. Ook heel effectief. De stootkracht van het koper is niet misselijk. Aan het potentieel van de band ligt het niet. Misschien zou een Henk Meutgeert of een Martin Fondse eens wat arrangementjes moeten schrijven.

De vocal group, Mousmé Brocaar - Jeroen Kriek en Margot Kriek - mengde mooi met de band, wanneer die wat gas terugnam. Want waarom moest in dit betrekkelijk intieme theater letterlijk elke muzikant zo nodig zijn eigen microfoon? Het Carnegie Hallconcert van Benny Goodman is toch ook met slechts één microfoon opgenomen? Maar goed, er zal wel over nagedacht zijn.

De echte Beatlesfans stonden intussen vooraan te smullen. Bij de intro's het hoofd iets schuin: wat wordt dit? Dan het verheugde knikken van herkenning en instemming: inderdaad 'The Long And Winding Road'.

Foto's: Pieter de Roest

Meer horen? Check de cd's 'Funkin’ Up Popular Songs 16/17' en 'Funky Beatles', in eigen beheer uitgebracht door Want2Swing.

Labels:

(Eddy Determeyer, 27.7.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.