Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Christian Sands – 'Reach' (Mack Avenue, 2017)


Dat hij op de hoesportretten wat arrogant de wereld inkijkt wordt volledig gerechtvaardigd wanneer je het album opzet. Het openingsnummer, het voortvarende 'Armando’s Song', blaast je compleet omver. Oscar Petersson, Martial Solal, pianist Christian Sands geeft je niet eens de tijd om naar voorbeelden te happen. Wat een techniek! Alsof hij eventuele concurrerende troonpretendenten bij voorbaat de wind uit de zeilen wil hameren. Hij wekt overigens de indruk dat hij hier echt aan zijn plafond zit. Trouwens, constateer je wanneer de stofwolken na dit bombardement van vijf minuten elf enigszins opgetrokken zijn, het is eerder Bud Powell dan Peterson of Solal aan wie Sands zich spiegelt.

Zo slopend als 'Armando’s Song' uitpakt, zo introvert begint 'Song Of The Rainbow People', de tweede selectie. Spaarzaam en bedachtzaam vertonen de noten zich, maar de song ontwikkelt zich uiteindelijk tot een krachtig statement: vergis je niet in de zachte krachten.

Zijn hippe akkoorden en frasering, zijn dynamiek, zijn uitgekiende pedaalgebruik, zijn delicate toucher, zijn schier onbegrensde techniek: symptomen van een gedegen studie, die ongetwijfeld ook de klassieken heeft bestreken. Maar is Christan Sands ook een goede begeleider? Achter tenorist Marcus Strickland, die gast is op twee tracks, lijkt de pianist door te soleren in plaats van zorgvuldig de juiste akkoorden te plaatsen. Doch ook in een langzaam nummer als 'Use Me' groovet Sands onweerstaanbaar. Hier slaat Marcus Baylor mooie onafhankelijke figuurtjes op zijn snaredrum. Hier pakt ook gitarist Gilad Hekselman royaal uit. Bassist Christian McBride is de producer van dit album en hij doet op dit nummer als derde gast een cameo. Maar die gestreken bijdrage lijkt er al te duidelijk in de studio aan vastgeplakt. Alsof Alfred Hitchcock net een paar seconden te lang in beeld verschijnt.

Maar goed, in werkelijk elk nummer is wat te beleven. Zo twijfelachtig als Sands Strickland ondersteunt, zo trefzeker is zijn linkerhand in 'Somewhere Out There', een gospelachtig geval waarin de pianist zichzelf begeleidt. De unisono lijnen met bassist Yasushi Nakamura leiden naar een soort catharsis halverwege de compositie.

Sterke gast. Subliem album.

Klik hier om drie tracks van dit album te beluisteren: 'Freefall', '¡Óyeme!' en 'Use Me'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 23.7.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.