Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Boeiende reis door oeuvre Loevendie
Theo Loevendie's Wellingtonians, donderdag 1 juni 2017, Bimhuis, Amsterdam

De inmiddels 86-jarige Theo Loevendie heeft zich nooit wat aangetrokken van muzikale stijlen, vakjes en do's en dont's. Hij heeft een indrukwekkende carrière achter de rug als componist van hedendaagse muziek en is daarin nog steeds even actief als vroeger. Maart 2016 bracht Erik Bosgraaf samen met Holland Baroque nog de première van zijn nieuwe blokfluitconcert, 'Reflex', en onlangs verscheen het album 'Strides', waarop Ralph van Raat Loevendie's composities voor piano vertolkt.

Maar evengoed is Loevendie sinds de jaren vijftig actief in de jazz en geïmproviseerde muziek, al gaat hij ook met deze definities weer speels om. Tijdens het concert in het Bimhuis met de Wellingtonians refereert hij er nog aan. Is het nieuwe 'Lazy Ted' eigenlijk wel jazz, vraagt hij zich af. Het had er bijna toe geleid dat het stuk niet gespeeld zou worden. Althans, dat wil Loevendie ons doen geloven. Uiteindelijk blijkt het allemaal reuze mee te vallen, ondanks de kabouters die Loevendie bij het horen van de klanken door het bos ziet wandelen. Het stuk had dan ook bijna 'Kabouters Wandelen Door Het Bos' geheten, maar dat vond hij weer iets te veel van het goede, dus dan maar 'Lazy Ted'. Dit vanwege het ballad-karakter. Qua stijl had het zo uit het American Songbook kunnen komen.

De naam Wellingtonians is niet afgeleid van de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington genaamd, en evenmin van de eerste Engelse hertog van Wellington die Napoleon in 1815 bij Waterloo definitief versloeg. Nee, de naam Wellingtonians heeft een prozaïscher oorsprong. Het refereert aan het café in Amsterdam-Zuid, Welling, waar dit kwintet zijn thuisbasis heeft. En om de zo veel tijd staan ze als kwintet in het Bimhuis, samen met een gast. Dit keer Angelo Verploegen op flügelhorn, of zo u wilt de bugel. Familie van de trompet, maar dan met een wat melancholieker geluid, volgens Loevendie.

Ze maken jazz, met een zeer flinke scheut blues, ongeveer 40% van alle nummers voldoet aan die kwalificatie. Ze staan bol van de melancholie, nog versterkt door het gitaarspel van Maarten van der Grinten. Zijn stijl, vooral als hij zijn dobrogitaar met de slidetechniek hanteert, doet ons overigens vaak meer denken aan Americana en country dan aan jazz. Maar zoals reeds gezegd: bij Loevendie maakt dat niets uit. En voor ons evenmin. Wat telt is dat dit sextet ons op een zeer boeiende wijze een avond muzikaal op sleeptouw neemt. Met veel passie en speelplezier leiden ze ons door het oeuvre van Loevendie, waarbij zowel nieuw werk passeert als het uit de eind jaren vijftig stammende 'Finch Eye', waarmee Loevendie verwijst naar de toen zeer controversiële dichter Simon Vinkenoog (waarbij overigens opvalt hoe ver Loevendie zijn tijd toen vooruit was).

De beide blazers, Verploegen en tenorsaxofonist Gideon Tazelaar, vullen elkaar perfect aan met aantrekkelijke solo's, drummer Joost Lijbaart en bassist Mark Haanstra zorgen voor de in de muziek van Loevendie zo belangrijke en kleurrijke ritmes en Van der Grinten stookt regelmatig het vuurtje hoog op. Loevendie is daarbij duidelijk de leider. Hij verzorgt de praatjes, geeft aanwijzingen en komt op de meest onverwachte momenten met mooie loopjes op de piano. Van die 86 jaar is intussen niets te merken. Dit kan nog jaren zo doorgaan, zoveel is wel duidelijk. En wat ons betreft is dat geen enkel probleem.

Foto's: Geert Vandepoele & Cees van de Ven

Labels:

(Ben Taffijn, 5.6.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.