Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Niet zus maar zo
Wilbert de Joode: Core & More 2, zaterdag 4 maart 2017, Hot House, Leiden

Het is de dag nadat de onbetwiste grootmeester van de geïmproviseerde muziek, Misha Mengelberg, het tijdelijk voor het eeuwige verwisselde. Mengelberg was niet zomaar een musicus. Met een handvol geestverwanten stond hij aan de wieg van de Europese geïmproviseerde muziek en in de afgelopen 50 (!) jaar drukte hij een onuitwisbaar stempel op de internationale impro-beweging, stimuleerde jong en oud en zette en passant Nederland op de kaart als belangrijk land als het gaat om muzikale innovatie. Het is dan ook niet meer dan logisch dat Wilbert de Joode deze avond met Core & More 2 een hommage brengt aan een musicus en componist die ook voor hem van onschatbare waarde is geweest.

Samen met de vaste crew bestaande uit drummer Onno Govaert en saxofonist/klarinettist Tobias Delius en pianiste Marta Warelis (De 'Core' van Core & More 2 - in Core & More 1 zit gitarist Jasper Stadhouders) en aangevuld met trombonist Joost Buis (de 'More' dus) bewerkt het kwintet het op ICP 049 verschenen 'Niet Zus Maar Zo' op geheel eigen wijze. Zingt Mengelberg in het origineel de knotsgekke zin: "Ik schijn een hond te zijn, afijn, afijn, afijn", om te besluiten met "hoe ik ook heet, het maakt uit geen reet", dit kwintet kiest voor een instrumentale versie waarin de ballade-achtige melodie herkenbaar is, evenals Mengelbergs eclectische kijk op muziek waarin jazz met exotischere muziekstijlen wordt vermengd. Maar als intro op het stuk is het De Joode zelf die in zijn kenmerkende stijl soleert. Letterlijk trekkend en duwend haalt hij de geluiden uit zijn bas. Het kraakt, wringt, knettert aan alle kanten. De Joode zondigt tegen alle regels, maar creëert met zijn bas en zijn strijkstok hier wel poëzie van een ongenaakbare schoonheid.

De combinatie Buis–Delius is een bijzondere en zorgt op menig moment voor prachtige muzikale vergezichten. Het concert begint er nota bene mee. De twee, Delius hier op klarinet, vullen elkaar op luisterrijke wijze aan, terwijl het driemanschap De Joode–Govaert–Warelis een abstract klanklandschap in elkaar sleutelt. Vlak erna zit de eerste solo van de Poolse pianiste Marta Warelis, die reeds eerder opviel bij het concert ter gelegenheid van de Boy Edgar Prijsuitreiking aan De Joode in het Bimhuis. We roemden toen reeds haar 'zangerige, heldere, maar ook zeer ritmische pianospel'. Die beschrijving is onverkort van kracht, met nu nog als toevoeging dat het eveneens bijzonder puntig klinkt.

Opvallend in dit concert is dat het doortrokken is van weemoed. Het zal met het overlijden van Misha te maken hebben. Maar de blues doet regelmatig zijn intrede op deze wonderlijke avond. In het poëtische duet van De Joode en Buis, waarin de gestreken noten zo mooi samenvallen met de weemoedige toon van Buis' trombone, tevens voorzien van een rafelrandje. Het vormt de opmaat voor een langere scène waarin De Joode en Govaert met een slepend ritme begeleiden, Buis en Delius excelleren in solo's en waarin Warelis op haar knieën gezeten de onderkant van de opengemaakte buffetpiano bespeelt. En in de tweede set heft Delius een ware klaagzang aan op tenorsax, spaarzaam begeleid door enige aanslagen van De Joode. En na een melodieuze fase waarin Warelis weer eens loos mag gaan, straf begeleid door Govaert en De Joode, keert ook nu de blues weer terug om ons aan de hand mee naar huis te nemen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Ken Vos.

Labels:

(Ben Taffijn, 17.3.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.