Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Perfect samenspel
Larry Goldings / Peter Bernstein / Bill Stewart, maandag 16 januari 2017, De Singer, Rijkevorsel

De titel 'The best organ trio of the decade' krijg je natuurlijk niet zomaar. En al helemaal niet van de New York Times. Dan moet het wel bijzonder zijn. En ja, dat is het trio rondom Hammond-organist Larry Goldings ook wel. Dat de drie heren - met naast Goldings drummer Bill Stewart en gitarist Peter Bernstein - reeds sinds halverwege de jaren 90 samenspelen, betaalt zich uit. De nummers glanzen stuk voor stuk van perfectie, waarbij vooral het hechte groepsgeluid opvalt en het enorme grote gevoel voor structuur en vorm. Goldings en Bernstein wisselen elkaar af met solo's, waarbij Bernstein meestal begint en Stewart beduidend meer doet dan het ritme verzorgen. Met zijn pakkende drumspel steelt hij menigmaal de show.

Vernieuwend is het allerminst wat hier gebeurt; eerder wordt hier de traditie van de jaren 50 en 60 verder doorgetrokken. Maar dan wel op een bijzonder hoog niveau. In het concert, bestaande uit deels eigen nummers en een paar standards, laat dit trio horen vooral te excelleren in de uptempo stukken. Als Goldings en Bernstein elkaar afwisselen, aanvullen en soms naar de kroon steken en Stewart met zijn spannende, opwindende korte drumsolo's voor welkome afwisseling zorgt. Nummers als 'Jive Coffee', 'Fagan' en 'Simple As That' getuigen hiervan.

De gespeelde standards zijn eveneens goed gekozen. Het ingetogen 'Reflections' van Thelonious Monk vormt daarbij ook een uitzondering op het hierboven gestelde. Het ingetogen gitaarspel van Bernstein, dat zich langzaam ontvouwt, kleurt mooi bij Stewarts brushesspel en het zacht ruisende orgel van Goldings en vormt daarmee de perfecte ballade. Opvallend is ook - en niet alleen hier - hoe weinig Goldings nodig heeft om zijn boodschap over te brengen. Het vormt een boeiend contrast met het gitaarspel van Bernstein. Zo los, bijna terloops als Goldings speelt, zo zorgvuldig en gedetailleerd klinkt Bernstein.

Ook 'I’m In the Mood For Love' van Jimmy McHugh krijgt hier een bijzondere uitvoering en valt verder op vanwege de solo van Stewart. Met zijn brushes klinkt deze subtiel en dynamisch tegelijk. En dan die overgang waarbij Goldings de melodie weer overpakt. Fenomenaal en een voorbeeld van perfecte timing. Als toegift volgt nog 'Django' van John Lewis. Zo dicht bij Frankrijk vindt Goldings een hommage aan deze gitarist wel op zijn plaats. Het nummer klinkt totaal anders dan de rest van de set, maar ook hier weet dit trio zijn kwaliteiten te laten gelden. Vooral Bernstein schittert hier als een bijzonder veelzijdige en fijnzinnige gitarist.

Foto's: Louis Obbens

Labels:

(Ben Taffijn, 25.1.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.