Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Geen leven onder de 100%
Oene van Geel, Mark Haanstra, George Dimitriu & Sarem Kalfa, dinsdag 1 november 2016, De Smederij, Groningen

Zeggen dat de componisten Oene van Geel en Theo Loevendie zielsverwanten zijn is als het opentrappen van de wijd open Poort naar de Oriënt. Beiden trokken ooit vanuit de jazz naar het Oosten. Loevendie landde in Turkije, Van Geel vloog nog een paar uur door en arriveerde in India. In elke streek van zijn altviool hoor je de liefde voor de volksmuziek. En als hij erbij gaat scatten, een enerverende en hilarische gebeurtenis, klinkt dat als een combinatie van New Delhi en ouwe Dizzy. Van Geels vocale capriolen zijn gaandeweg een verrijking van zijn toch al vorstelijk snarenspel geworden. Die techniek gaat voor wat de jazz betreft overigens al terug tot de elektrische violist Ray Perry (1915-1950).

Het samenspel met basgitarist Mark Haanstra - na al die jaren hebben de heren aan een likje telepathie genoeg - heeft in mijn oren ook onmiskenbaar vocale aspecten. Alsof ze oeroude volksliedjes nieuw leven inspelen. Het nummer 'Dubrovka' heet geïnspireerd te zijn door het temperament van Haanstra's buurvrouw. Welnu, een ritmische dame, die buuv. Ritme, dat zit er bij dit duo ingebakken. Dat bleek weer eens duidelijk in Loevendie's 'Tonio'- opgedragen aan de verongelukte zoon van schrijver Adri van der Heijden. Overigens hanteert Haanstra de bas vaak alsof ze gewoon een gitaar is.

Het festijn bereikte zijn hoogtepunt toen het voorprogramma zich bij de beide meesters voegde. Altviolist en gitarist George Dimitriu en vocaliste Sarem Kalfa, alumni van het plaatselijke Prins Claus Conservatorium, hadden de temperatuur in het jazzhol al tot het kookpunt gebracht. Kalfa is een Turkse die ook Braziliaanse en Italiaanse noten op haar zang heeft. Al snel zag je waarom dit duo gezeten was; met haar hyper-expressieve motoriek (en fysionomie) was de zangkunstenares anders geheid omgekukeld. Haar manipulatie van de echo gaf haar performance nog een extra toets. Als ze extreem hoog gaat - en met extreem bedoelen we ook serieus extreem - wordt haar strottenhoofd een puur instrument. En die liedjes van haar, die zijn niet om lekker bij weg te zwijmelen. Nee, het gaat over de lievelingskip die al twee dagen zoek is, of over die allergruwelijkste Liefde. (Kerels!) Denk ik tenminste, als volslagen leek in zowel de Turkse als de Italiaanse en Portugese spraakkunst. Dat er ook leven is onder de 100%, daar heeft Sarem Kalfa nooit bij stilgestaan.

Maar die combinatie dus. Mooi om te zien met hoeveel plezier Oene van Geel tweede viool achter George Dimitriu speelt, stuwend, stokend, stekend. Wanneer ook de zangeres zich bij het gelegenheidstrio voegt en zich aan 'Bir Firtina Tuttu Bizi' waagt, een Turks volkswijsje, verlaat de complete voorraad superlatieven vilein de hersenpan van uw waarnemer.

Concertfoto: Diederik Idema

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.11.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.