Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Noah Preminger – 'Dark Was The Night, Cold Was The Ground' (eigen beheer, 2016)
Opname: 9-10 december 2015

De eerste track, 'Dark Was The Night, Cold Was The Ground', is echt spookachtig. Wanneer je eerst het origineel van zanger en gitarist Willie Johnson draait (kleine kunst met YouTube) en direct daarna wat tenorsaxofonist Noah Preminger ervan heeft gemaakt – de slide van Johnson glijdt naadloos door in het saxofoongeluid, 86 jaar jonger. Ook 'Black Snake Moan' blijft dicht bij het – nog oudere – origineel van Blind Lemon Jefferson. Het kwartet van de New Yorkse saxofonist had zonder problemen de begeleidingsband van Charley Patton kunnen zijn geweest, wanneer die zijn gitaar onverhoopt was vergeten ('Spoonful Blues'). Ook in 'Trouble In Mind' klinkt het respect van de jonge jazzmuzikanten voor de oude bluesmeesters duidelijk door. Hier hoor je hoe krachtig Premingers hoge register is – bijna alsof hij alt of sopraan speelt. Doch in de duistere krochten van het laag voelt hij zich eveneens als een vis in het water. Een vette, beweeglijke vis, mogen we wel vaststellen.

De bewondering voor de bluesknakkers is op elke track overduidelijk. "Die hadden alle eigenschappen die ik ook in mijn spel wil: eerlijkheid, het vertellen van een verhaal en een dwingend gevoel van noodzaak om mijn boodschap over te brengen," aldus de 29-jarige blazer. Dat neemt niet weg dat de muzikanten soms ook heel eigenwijze paden in kunnen slaan. 'I’m In The Heavenly Way' van Booker T. White krijgt een 1960 souljazz-groove die uitmondt in een vrije saxofoonsolo. 'Ornette On Tenor', is je eerste associatie – maar Coleman cum suis speelden een stuk nerveuzer dan het Noah Preminger Quartet. (En trompettist Jason Palmer blaast veel minder gefragmenteerd dan Don Cherry. Hij heeft ook betere chops.) Maar die baspartij van Kim Cass verraadt de opzet: toch een impliciete groet aan Ornette Coleman en diens 'Una Muy Bonita'.

Het thema van 'Hard Times Killin’ Floor Blues' van Skip James is aanleiding voor een wilde rit, waarbij de muzikanten speels achter elkaar aanzitten en elkaar uitdagen. 'Love In Vain' van bluesgod Robert Johnson wordt dan weer compleet uit elkaar geprutst en met gluton zo goed en zo kwaad als dat kan opnieuw geassembleerd.

Ik merk wel eens dat jonge jazzmuzikanten tegenwoordig geen zin (energie? moed?) meer hebben om zich in de jazz- en bluescanon te verdiepen. Te lang geleden allemaal, niet meer relevant, ja zeg, het is geen 2015 meer! Ik begrijp daar helemaal niets van. Als je bovenop het grootste magazijn met voortreffelijke wielen zit, waarom moeten die dan allemaal opnieuw worden uitgevonden? Noah Preminger heeft er negen gloedoude exemplaren uitgerold, maar er liggen er nog een miljoen te wachten.

Klik hier voor een YouTube-teaser voor dit album.

Labels:

(Eddy Determeyer, 16.6.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.