Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert / Jazztube
Heilige twee-eenheid

Nels Cline & Julian Lage + 3times7, vrijdag 26 februari 2016, Grand Theatre, Groningen

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een muzikant in zijn eentje gitaar speelt? Dat vraag ik me af sinds ik het gitaarduo Nels Cline-Julian Lage in actie heb gezien. Met z'n tweeën legden die namelijk de lat voor sologitaar weer een stuk hoger. Inderdaad, het klinkend resultaat van hun samenwerking leek uit één instrument te komen. Vaak speelde Lage solostem, waarbij zijn kristallen geluid ondersteuning kreeg van Clines meer gruizige, omfloerste inbreng. Maar de rollen konden ook worden omgedraaid en soms hoorden we collectieve improvisaties, waarbij de individuele bijdragen grondig door de mixer gingen. Nergens ontstonden dreigende situaties, deze heren moeten honderden uren geoefend hebben. Daarbij viel op dat de gitaristen zich slechts van kleine kale versterkers bedienden; geen pedaal te zien, geen loopstation te bekennen. De voetjes hadden vrij.

Het recital begon als een beschaafde conversatie tussen twee gelijkgestemden; mij kwamen de verrichtingen van het duo George Barnes-Carl Kress uit de jaren zestig voor de geest. Ook Jim Hall bleek een toetssteen. Maar even zo makkelijk daalden de heren af naar de crypten van de middeleeuwse muziek: ik hoorde de namen van Julian Bream en John Williams in de wandelgangen rondzingen. Daar kan ik zelf dan die van Charlie Christian aan toevoegen, met wiens 'Seven Come Eleven' Cline en Lage de grenzen van de swingmuziek verkenden en overschreden. Het overige repertoire was van de hand van de interpreten. Hallucinant.

Het Grand was al degelijk opgewarmd door 3times7, een trio met Jorrit Westerhof, Marco Curcic en Aleksandar Skoric, gitaar, bas en drums respectievelijk. Westerhof heeft de energie en de extase van de rock een plek gegeven in de improvisatiemuziek. Daarbij laat hij zich behaaglijk richting de blues afdrijven. Eigenlijk is dit prima dansmuziek, maar ja, je kent ze, de Nederlanders. In ieder geval is weer eens duidelijk geworden dat die Jimi Hendrix veel kleinkinderen heeft verwekt.

Ondertussen had Marco Curcic na een nummer of vier een onbedaarlijk bloedende vinger opgelopen. Na de bloeding gestelpt te hebben met een partituur sloeg Curcic zich manmoedig door de rest van het repertoire. Music is the healing force of the universe, of niet dan. Dus wast dacht je, aan het eind? De wonde had zich ontwikkeld tot een heuse kwetsuur.

Nu weten we ook waarom Aleksandar Skoric zijn lokken vóór het gelaat laat vallen. Zo beschermde de drummer, die zijn geuzenaam Animal eer aandeed, zichzelf tegen rondsuizende sticktips en ander splijtend gerei. Na afloop had het podium van het Grand wel wat van Asperen na het Aspergefestival.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 20.3.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.