Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Braskiri even flexibel als Lochs-Balthaus-Herskedal

vrijdag 22 januari 2016, Jazz International, Eduard Flipse Zaal, De Doelen, Rotterdam

Braskiri is de opvolger van het trio Lochs-Balthaus-Herskedal, uitgebreid naar een kwartet. Daniel Herskedal is een veelgevraagde tubaïst, die in verschillende genres actief is. Zijn opvolger is Steffen Granly, ook een tubaspeler uit Noorwegen, voor wie Herskedal het grote voorbeeld is. Het vierde lid is drummer Wim Kegel, een van Nederlands meest veelzijdige drummers, zoals zijn recente album 'Drumwise' bewijst.

'Braskiri' is de fonetische samentrekking van 'brass', 'keyboards' en 'ritme'. In de Doelen vond de presentatie plaats van 'Killing The Mozzarella', de cd die in november op het Duitse label Berthold Records uitkwam. In tegenstelling tot de twee voorafgaande trio-albums zijn nu alle composities van de hand van Bert Lochs. Zoals in het trio dubbelt Dirk Balthaus op piano en Fender Rhodes, net als Lochs op trompet en bugel dubbelt. Dat maakt ook een groot deel van de identiteit van de band uit, want de beide leiders spelen bewust anders op hun verwante instrumenten. Balthaus klinkt lichtvoetiger en ritmischer op de elektrische piano, Lochs vinniger en agressiever op de trompet, zodat een breed palet aan klanken wordt gecreëerd. In grote lijnen volgt Granly het voorbeeld van Herskedal, doordat hij in staat is harmonisch extra nuances aan te brengen in ritmische complexe begeleidingspartijen. Kegel is een toegevoegde waarde door zijn gedoseerde variaties in de begeleiding en lichtvoetige swing. Een speciale kwaliteit is het samenspel, waarin het naar elkaar luisteren essentieel is.

De akoestiek van de Eduard Flipse Zaal is in principe droog, maar er zit door het hoge plafond toch wat weerkaatsing van het geluid in, waardoor dat diffuser wordt. Het gevolg is dat live de band iets minder strak klinkt dan op de cd. Er worden naast stukken van het album ook nieuwere composities gepresenteerd. Bij de keuze van de stukken wordt gelet op de balans tussen harmonieën en ritmiek, de vrije improvisatie is er af en toe wel, maar speelt een ondergeschikte rol. Het optreden bestaat uit één lange set die met zorg is samengesteld, zodat de spanningsboog lang is. Het optreden begint met het romantische, elegante 'Brave Mr. Blackbird'. Als gast blijkt dichter en schrijver Hanz Mirck in het publiek te zitten. Zijn gedichten zijn een van Lochs' inspiratiebronnen. Het tweede stuk is 'Koempel', dat na een voordracht van Mirck gestaag op gang komt om met een stuwend ritme te eindigen.

Er zijn drie nieuwe stukken: 'Pic De Bugarach' en 'La Futa', die zich op uitheemse bestemmingen en onder spannende omstandigheden afspelen, en 'Doc Brown', dat naar 'Back To The Future' verwijst. Samen met de oudere composities 'Capriccioso', 'Not The Man With The Horn' (over Avishai Cohen) verbeelden ze gebeurtenissen uit het leven van Lochs, die kennelijk tussen kalme zelfreflectie en blinde paniek kunnen liggen. Ook zo'n aanleiding heeft 'Killing The Mozzarella', dat is ingegeven door een gebeurtenis waarbij Bert Lochs een zakje mozzarella doorprikte, waarmee voor zijn kinderen het beeld van het doodschieten van het kaasbolletje is ontstaan. Het resultaat is een puntig upbeat stuk met humoristische wendingen. Het fraaie en stemmige 'Elegy' vormt een logisch slot van deze verzameling muzikale korte verhalen van Lochs voor Braskiri. Het kwartet klinkt misschien minder intiem dan het oorspronkelijke trio, maar levert ook niets in qua muzikale flexibiliteit.

Klik hier voor foto's van dit concert door Ken Vos.

Labels:

(Ken Vos, 5.3.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.