Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Wildwaterkanoën voor gevorderden
Trio Kaufmann/Gratkowski/DeJoode, zondag 10 januari 2016, Bimhuis, Amsterdam

Zet drie ervaren improvisatoren op een podium en je hebt een middag vol verrassingen. Het is bassist Wilbert de Joode, pianist Achim Kaufmann en rietblazer Frank Gratkowski in ieder geval gegeven. Nog steeds, na reeds 13 jaar samenwerken, zijn zij in staat om de magie te laten spreken. Hier in het Bimhuis, in twee lange sets, is het wederom raak.

De eerste set start in de ijle regionen. Gratkowski hanteert de basklarinet als ware het een misthoorn, terwijl Kaufmann zijn klavier aftast alsof hij zijn toetsen aan het ontdekken is en De Joode behoedzaam zijn snaren bestrijkt. Hier voltrekt zich het wonder van de subtiliteit, oplossend in een parelende solo van Kaufmann, waarin vooral uitbundig het hoge register wordt verkend. Het is tevens het sein voor Gratkowski om zijn basklarinet te verruilen voor de klarinet en voor De Joode om zijn strijkstok weg te leggen. Het driegesprek dat volgt is uitbundig en expressief en laat een tweede aspect van dit trio horen. Het derde aspect volgt al snel. Kaufmann duikt in zijn piano om daarmee andersoortige geluiden te produceren en Gratkowski sluit zich hier vrolijk bij aan door zijn klarinet met behulp van veel lucht te laten ploppen, piepen en sissen. Het tempo loopt op, de stroomversnelling komt in zicht. Het wordt nu spannend. Maar met de souplesse van volleerde kanoërs worstelt het trio zich erdoorheen om uiteindelijk weer in rustiger vaarwater te komen, de stroomversnelling is bedwongen. Zacht, bijna liefelijk klinkt de klarinet, begeleid door het soepele baswerk van De Joode en een enkele klank uit het binnenste van de piano.

Ook het tweede stuk begint verkennend, bijna voorzichtig. Gratkowski heeft inmiddels zijn altsax tevoorschijn gehaald en blaast zacht een patroon dat enige melodische kenmerken lijkt te hebben, De Joode tokkelt ritmische fragmenten en Kaufmann strooit her en der wat noten. Langzaam krijgt het stuk vorm en wordt er een patroon hoorbaar, waarin vooral Gratkowski de toon zet in een alle kanten opschietende saxsolo. Bijzonder wordt het als De Joode soleert, ritmisch, bijna swingend. Kaufmann pikt het ritme op, gevolgd door Gratkowski, ritmisch ploppend. En dan is daar ineens een volmaakt geblazen melodie, tegendraads begeleid. Dat dan weer wel.

Na de pauze is het De Joode die solo start, met zijn strijkstok slaand op de snaren. Het blijkt het begin van een set die nog experimenteler is dan de eerste. Kaufmann sluit aan, terwijl hij de binnenkant van zijn piano bewerkt met twee uit de keuken meegenomen gardes. En dan draait het trio het potje open waar met grote letters MELANCHOLIE op staat. En terwijl we de schemer over Amsterdam zien dalen, klinken de donkere en weemoedige tonen. Het gaat goed tot het potje explodeert en de noten alle kanten op vliegen. Als de rook is opgetrokken laat Gratkowski horen dat je met een basklarinet ook hele hóge noten kunt blazen - het lijkt verdorie wel op het fluitje van een scheidsrechter - om aansluitend met diezelfde basklarinet een imitatie van een stoomboot te geven. Een flesje Spa in de hoorn van je altsax levert eveneens bijzondere klanken op, zo leert de praktijk.

En terwijl het buiten donker wordt, tokkelt De Joode een subtiele melodie, blaast Gratkowski fluisterzachte lijnen en excelleert Kaufmann in hemelse geluiden.

Foto's: Cees van de Ven

Labels:

(Ben Taffijn, 18.1.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Spinifex - Maxximus
Klik op de hoes om dit album te beluisteren en voor meer info









Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.