Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
En dan wordt er ook nog eens prachtig gezongen
Pixel / Oslo Jazz Orchestra, donderdag 7 januari 2016, LantarenVenster, Rotterdam

Het Oslo Jazz Festival, dit jaar van 14 tot 20 augustus, viert zijn dertigjarig jubileum. Ter ere daarvan heeft de festival leiding een super kwintet geformeerd dat, enigszins overdreven, de wereld is ingestuurd onder de naam The Oslo Jazz Orchestra. Maar een supergroep is het, daar kan geen twijfel over bestaan. Met saxofonist Trygve Seim, trompettist Matthias Eick, pianist Jon Balke en slagwerker Gard Nillssen is de Noorse crème de la crème verzameld. De enige voor ons onbekende is de nog jonge bassiste én zangeres Ellen Andrea Wang. Die overigens wel haar kans schoon ziet en direct ook haar andere band, Pixel, meeneemt om voor te stellen aan het Nederlandse publiek.

En om daar dan maar direct mee te beginnen. Met speelse en eigenwijze melodieën pakt het kwartet onder leiding van Wang ons in. Sfeervolle en ingetogen momenten, waarbij effectief gebruik wordt gemaakt van echo, worden afgewisseld met krachtig getrokken harmonische lijnen. Op zulke momenten stoomt en swingt het kwartet naar hartenlust. En zo lekker vlot als het allemaal klinkt, zo doordacht en complex zit het in elkaar, waarbij de grote kracht van deze groep zit in de harmonische samenhang en de voortreffelijke wijze waarop de vier musici, met naast Wang trompettist Jonas Kilmork Vemøy, saxofonist Harald Lassen en slagwerker Jon Audun Baar, met elkaar samenspelen. Een geoliede machine met andere woorden. En dan wordt er ook nog eens prachtig gezongen, door Wang maar eveneens door Lassen, wat de nummers net dat beetje extra geeft, waardoor het soms meer pop is dan jazz wat er klinkt.

Na de pauze is het tijd voor de hoofdact, The Oslo Jazz Orchestra, door Balke aangekondigd als zijnde de keuze van de organisatie en niet van henzelf, waardoor het voor de musici niet altijd duidelijk is wie nu eigenlijk de baas is. Het maakt ons luisteraars allemaal niets uit. De vraag is: klinkt het goed? Die vraag kunnen we na afloop met een volmondig 'ja' beantwoorden. Nu kennen deze musici elkaar natuurlijk meer dan goed en hebben ze reeds vaak in verschillende combinaties met elkaar gespeeld. En dat is te horen. En ondanks dat er dan op papier geen duidelijke leider is; in de praktijk pakt Balke als nestor die rol regelmatig met zijn eclatante pianospel. Op rustige momenten is dat spel fragiel, bijna terloops, vol effectieve stiltes en subtiele loopjes. Op andere momenten is het stuwend en overrompelend, een overdaad aan noten over ons uitstrooiend.

Nilssen is een andere zeer constante factor. Zijn ritmes kaderen de stukken met een dwingende noodzaak. Wang treedt hier minder op de voorgrond dan in Pixel, maar is zeker aanwezig en niet alleen in die paar fijnzinnige solo's die ze verzorgt, waarbij iedere noot op zijn plek valt. En dan de beide blazers, die vooral excelleren in hun eigen stukken. Eick in 'Hymne', waarin hij met hoge klanken tevens zijn stem inzet als instrument, maar waaraan hij ook bijdraagt met een enerverende trompetsolo. Laag over laag bouwt hij zijn bouwwerk, aangevuurd door de roffels van Nilssen. En Seim in 'Seventy, Seventy-one', waarin hij met veel souplesse en schwung zijn solo blaast, in dialoog met Balke's pianospel. Dus toch maar naar Oslo deze zomer?

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Ben Taffijn, 15.1.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.