Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
Concert Een avondje ongecompliceerd musiceren Ab Baars 60 jaar, woensdag 21 november 2015, De Ruimte, Amsterdam 'Je wordt maar één keer 60', zal Ab Baars gedacht hebben, 'laat ik er dan ook maar een mooi feest van maken.' Zo gezegd, zo gedaan. Baars nodigde een aantal collega's uit, besprak De Ruimte, een relatief nieuw podium in Amsterdam-Noord, regelde eten en drinken en maakte het geheel ook nog eens toegankelijk voor publiek. En een feest was het, zowel voor de musici, waaronder natuurlijk Baars zelf, als voor het publiek. In wisselende samenstelling werden de sterren van de hemel gespeeld door levenspartner en altvioliste Ig Henneman, oude vriend Michael Moore op altsax en klarinet, relatief nieuwe vriendin Kaja Draksler op piano, oude rot in het vak Martin van Duynhoven, eveneens oude vriend en bassist Wilbert de Joode en na de pauze als extra versterking trombonist Joost Buis. En tussen de bedrijven door dichteres Anneke Brassinga, wier gedichten opvallend goed kleurden bij de muziek van deze crème de la crème van de Nederlandse jazz. En, wel zo passend bij een verjaardag, maakten we een reis door het leven en de invloeden van Baars. Chico 'Von' Freeman kwam voorbij, maar ook klarinettist, inspirator en leermeester John Carter, Duke Ellington en natuurlijk Mischa Mengelberg. Daarnaast was er vanzelfsprekend ruimte voor vrije improvisatie. Zo klonk 'Von' van Freeman in een uitvoering door Van Duynhoven, De Joode, Draksler, Henneman, Moore (op altsax) en Baars (op tenorsax), waarbij Baars en Moore een strakke melodie bliezen, geflankeerd door Henneman, terwijl Draksler als een waterval klonk op de achtergrond. Maar hoogtepunt hier was het extatische duet tussen Baars en Henneman. In 'Wij Gaan Naar De Italiaan' weerklonk Mengelbergs typische stijl en werd er ongegeneerd geciteerd uit de geschiedenis van de jazz en aanverwante muziekstijlen. Draksler soleerde hoekig en toch ook melodieus, recht doend aan de grote meester, en Henneman liet haar altviool speels, krachtig en flamboyant klinken. Van Ellington hoorden we 'Perdido'. De band was inmiddels compleet met de na de pauze aangeschoven Buis. Het ritmetandem Van Duijnhoven–De Joode had het hier duidelijk naar de zin en opteerde voor onvervalste swing. Moore, Draksler en Buis zorgen voor eclatante solo's en de band liet horen wat een fantastische componist Ellington eigenlijk is. En dan de afsluiter. Ab Baars solo op tenorsax. Haarscherp, gevoelig en met grote intensiteit blies hij zijn melodie. Het publiek luisterde ademloos. Zo moet het. Wow, op naar de volgende 60 jaar Ab Baars! Alsnog van harte! Foto's: Geert Vandepoele Labels: concert (Ben Taffijn, 9.12.15) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |