Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Tilburg op de kaart!
Joshua Redman Trio, zondag 12 april 2015 (avond), Paradox, Tilburg

Jazzminnend Tilburg had redenen om in rep en roer te zijn. De stad, Paradox in het bijzonder, hoeft niet te klagen over de aanloop van internationale jazzvedetten. Joshua Redman domineert al jaren de top en resideert wereldwijd op de grote podia en festivals. Nu was hij te gast in Paradox, waar hij binnen de intieme beslotenheid twee concerten gaf. Vrij ongebruikelijk in Nederland. Met twee gigs op een dag had Tilburg haar eigen Village Vanguard.

De sfeer in het propvolle Paradox was opperbest. Enthousiasme en opwinding droop van de bezoekers af. Een beetje trots en chauvinisme waren ook te bespeuren. Voordat het avondconcert begint, is de zaal bijna volledig in duister gehuld. Een raam geeft zicht op de schemering. De dag maakt plaats voor de nachtclub. Als de spotlights aangaan is de spanning voelbaar... In alle rust betreden Joshua Redman, Reuben Rogers en Gregory Hutchinson het podium.

De set begint met 'Hitchhicker’s Guide'. Ingetogen en met precisie leidt Redman in met een kleurrijk opgebouwde solo. Het is een teaser. Even subtiel voegen het geluid van contrabas en drums zich als een warme deken bij zijn spel en is het trio compleet. Het drietal neemt de tijd om thema's en motieven te verkennen in de volle breedte van ritmische en harmonische varianten. Wanneer Redman na vele minuten uitbreekt en buiten de lijnen treedt, komt dat bijna als een verrassing. Deze eerste climax mag er zijn. Goed gedoseerd voluit.

'Coast' is het tweede stuk. Er wordt een spirituele sfeer gecreëerd. Een scene uit een oosterse vertelling. De ijle toon van de sopraansax versterkt de mysterieuze stemming. Rogers laat zijn contrabas omfloerst klinken. Zijn vingers glijden langzaam over de dikke snaren en ontlokken verglijdende, diffuse tonen. Een patroon van sobere gebroken akkoorden werkt hypnotiserend. Hutchinson laat zijn bekkens ruisen en geeft korte droge roffels op de pauk. Met het geluid van knisperende schelpen brengt hij wat helderheid in het geheel. Deze kalmte lijkt oneindig te duren. Bijna ongemerkt brengt Redman swing in zijn sopraan en verandert het karakter van dit stuk voor korte tijd. Melodie en ritme sterven weg. Alle poëzie die in een adem kan worden gevangen, komt tot uiting in één lange noot, die bij herhaling wordt aanblazen.

De eigenzinnige melodische en harmonische verschuivingen in 'Floppy Disk' van Paul Wiltgen zijn Redman op het lijf geschreven. Hij clustert The Bad Plus, Brad Mehldau en Radiohead. Het stuk wordt intrigerend, bedwelmend en vol avontuur gebracht door dit trio.

In de volgende stukken wordt druk opgebouwd en is het trio onweerstaanbaar. In een hommage aan Joe Lovano speelt Rogers een inleidende solo. Serene flageolettonen gaan over in een patroon van ritmes en melodie. Zijn bas zingt en swingt. Het timbre van zijn eigen instrument is bijzonder. In 'Back East', een nieuwe compositie van Redman, schetst hij een microkosmos van ongrijpbare thema's. Het deksel gaat van de pan. Hutchinson leeft zich uit in een mateloos gevarieerde solo. Ondanks de rake klappen en katachtige sprongen blijft hij strak in zijn schema.

'My Foolish Heart' veroorzaakt een dramatische stijlbreuk in dit concert. Redman put doorgaans veel inspiratie uit de stijl van Coltrane en Coleman, maar heeft ook een flinke dosis romantiek op zijn palet. Alsof hij het DNA van Coleman Hawkins en Ben Webster in zich draagt, schuurt zijn tenorsax opvallend dicht tegen hun sentiment aan en veroorzaakt een onverwacht soort kippenvel. Einde van de set.

Het trio keert terug voor twee laatste stukken. In 'Silly Little Love Song' is veel ruimte voor funk en een stevige groove. Er blijkt een surplus aan energie te zijn overgebleven. Genoeg voor een absolute climax. Tot slot wordt 'Strode Rode' van Sonny Rollins gespeeld, waarin de veelzijdigheid van het drietal nog eenmaal spreekt.

Redman, Rogers en Hutchinson verkeren op de top van hun kunnen. Hun spel en muziek is rijk en uitgebalanceerd, hun kunst etaleren ze vol overgave. Vernieuwingsdrang en avant garde ligt minder op hun pad. De triovorm waarin ze opereren biedt wel een ruime compensatie. Naar verluid speelden ze in Paradox twee totaal verschillende concerten. Het avondconcert was uitdagend en enorm gevarieerd. De meerwaarde van een kleine zaal sprak voor zich.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Het Joshua Redman Trio gaf ook een middagconcert in Paradox. Klik hier voor foto's daarvan door Monique van der Lint.

Labels:

(Unknown, 18.4.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.