Concert
Jazz als metafoor Talking Cows, donderdag 15 januari 2015, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt
Jazzmuziek als metafoor gebruiken om te laten zien hoe vrije meningsuiting in de praktijk werkt. Het is nog niet zo gek in deze tijd van groeiende radicalisering. Musici, vooral bij vrije improvisatie, moeten respect hebben voor elkaars geluid en stijl, elkaar de ruimte geven om te musiceren. En de luisteraar? De luisteraar stelt zich open voor nieuwe klanken, ook als die niet direct passen binnen zijn smaak. Naar sommige muziek moet je leren luisteren! Het was dan ook niet meer dan terecht dat JazzCase-programmeur Cees van de Ven deze vergelijking trok bij de opening van het nieuwe jaar. En het was tevens een goede inleiding op het concert van Talking Cows.
Niet alleen omdat Talking Cows op een boeiende manier de meer harmonieuze jazz combineert met vrije improvisatie, maar ook omdat het kwartet deze avond met een vervanger speelde. Drummer Yonga Sun was net vader geworden en had daarom Michael Vatcher gevraagd voor hem in te vallen. Nu zijn deze musici geen van allen onbekenden van elkaar, maar het blijft lastig om als hecht trio zomaar ineens met een andere drummer te werken. Het duurde dan ook wel even voor het kwartet echt op gang kwam. De hoogtepunten zaten in de tweede set, culminerend in 'For Dewey', een ode aan saxofonist Dewey Redman, onder andere actief in het begin van de jaren zeventig in het American Quartet van Keith Jarrett.
'For Dewey' startte met een sfeervol duet tussen bassist Dion Nijland en Michael Vatcher. De zangerige bastoon werd door Vatcher louter ondersteund met de bekkens. Frans Vermeerssen sloot aan met een strak geblazen melodie op zijn tenorsax, begeleid door staccato pianospel van Robert Vermeulen. Verderop in het nummer zorgde de combinatie sax–drums voor een kolkende en zinderende maalstroom van klanken. De vonken spatten ervan af! Vatcher was hier volledig op zijn plaats. Het hierop volgende 'Everybody’s Blues' was weliswaar heel anders van karakter, maar stond eveneens als een huis. Nijland stond, al slappend, duidelijk te genieten van de vette blues die hij produceerde. En Vermeerssen liet hier een krachtige monoloog van weemoed horen in een intense en gevoelige solo, die aan alle kanten schuurde en knarstte. Ook de notenregen van Vermeulen raakte hier. Intens en vol pathetiek.
Humoristisch was de toegift 'Two Guys And A Beer'. Vormgegeven in een slepende, laid-back stijl van musiceren. Echt een niets-aan-de-hand nummer, passend bij de titel. En mooi op zijn plek aan het eind van dit concert: op naar het bier!
Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven. En hier vind je foto's van de soundcheck.
