Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Thomas Martens Quartet – '5 To 9' (eigen beheer, 2014)


Je realiseert het je misschien niet, maar als je naar een concert gaat op je vrije avond staan daar musici die aan het werk zijn. Gitarist Thomas Martens wilde ons hier nog eens aan herinneren en noemde zijn album daarom '5 To 9' En dat hij hier aan werk is, is te horen. De stoom komt regelmatig uit je luidsprekers.

Martens is geen onbekende meer in het Nederlandse jazzlandschap. Met zijn felle, rockgeoriënteerde gitaarspel speelt hij een goed herkenbare rol in bands als Blaufunk, Eddy & The Ethiopians, Cube X en Wildcart. En nu dus ook met zijn eigen kwartet. De muziek is in het algemeen te beschrijven als goed in het gehoor liggend, coherent, met een duidelijke kop en staart en met pakkende melodieën. Slagwerker Onno Witte en bassist Sven Happel laten horen goed op hun plek te zijn in deze band. De solo's, vooral van Martens en tenorsaxofonist Volker Winck zijn stevig, krachtig en soms gruizig en broeierig.

De titelsong is wat dat betreft direct exemplarisch. Een stevige en strak gedrumde groove zet de toon en de aanstekelijke melodie, culminerend in een refrein dat in je hoofd blijft rondspoken, doet de rest. Voeg daarbij de krachtige, licht overstuurde solo van Martens en de scheurende solo van Winck en het plaatje is compleet. 'We Have This And That' begint met een duet tussen Witte en Winck, zoekend, stotterend. Martens komt erbij met zijn rockend gitaarspel en de spanning loopt op. Het saxspel van Winck krijgt langzamerhand steeds meer vorm, waarbij hij grossiert in groovende loopjes en lange lijnen. Maar ook de aansluitende gitaarsolo is niet te versmaden: gierend, jankend en net niet uit de bocht vliegend.

Dat dit kwartet ook prima overweg kan met meer ingetogen nummers is goed te horen op 'Travel'. Waarbij de klagende, jankende saxsolo in het hogere register goed kleurt bij de breed uitgesponnen, slepende en gruizige gitaarklanken. Of luister naar 'She Moves Me' met een subtiele, zingende baspartij, dito slagwerk en met zeer delicaat, akoestisch gitaarwerk, waarbij je Martens vingers over de snaren hoort glijden. Met als hoogtepunt het duet tussen Happel en Martens, waarin bas en gitaar elkaar perfect aanvullen. 'Home' tot slot heeft de sfeer die past bij de titel. Ofwel hoe je naar thuis kijkt als je er niet bent. Een vleugje heimwee met andere woorden, intens verklankt door een duistere en licht overstuurde gitaar. Prima passend bij de kleine uurtjes ergens tussen vijf en negen uur.

Meer horen?
Klik hier om drie tracks van dit album te beluisteren: '5 To 9', 'The Unexpected' en 'She Moves Me'.

Labels:

(Ben Taffijn, 24.1.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.