|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Bart Wirtz met no-nonsense mainstream Bart Wirtz, Bert van Erk & Elmer Bergstra, donderdag 30 oktober 2014, Jazzcafé Alto, Groningen Voor wie altsaxofonist Bart Wirtz nog altijd associeert met de funky smooth-jazzgroep Monsieur Dubois was zijn optreden in het Groninger café Alto een aangename verrassing. Erg smooth ging het er niet aan toe en de funky aspiraties bleven beperkt tot de latin tinge van 'My Little Suede Shoes' en het door gospel en calypso doordrenkte 'Resa Mo’', opgedragen aan zijn jongste dochter. Daar Bart ruzies aan de ontbijttafel wil voorkomen, was ook zijn oudste dochter bedeeld met een compositie, de ballad 'Dunya’s Dance'. Hier hoorden we zijn voorkeur voor het lage register, een voorkeur die het optreden een eigen signatuur gaf. Qua geluid en aanpak zou je Wirtz ergens halverwege de lijn Cannonball Adderley-Lee Konitz kunnen plaatsen. De 'late Konitz', welteverstaan. Een stevige sound in de mainstreamsfeer, kortom, een geluid dat de roddeltantes en Italiaanse ooms achter in de zaal keer op keer op de knieën kreeg. De spanning werd, heel professioneel, langzaam opgebouwd. 'Two Bass Hit' kreeg een rustige, relaxte behandeling, maar 'I’ll Remember April' werd al ingeleid door een vrije exercitie die naar 'A Love Supreme' smaakte. Zijn eigen compositie 'Honque Honque' is zo catchy dat ze terecht veel airplay heeft gekregen. Hoewel de gelegenheidsband hier, tegen het eind van de eerste set, al als een vaste groep begon aan te voelen, kun je je voorstellen dat Wirtz' eigen formaties hier meer power aan zouden hebben kunnen geven. 'The Gang', een andere eigen compositie, bevatte plenty, plenty soul en ging in volle vaart richting 'It Could Happen To You', waarin zweetplekken die tot dan toe onschuldig hadden liggen sluimeren onbeschaamd aan het daglicht (lees: nachtverlichting) traden. Een regelrechte urgentieverklaring was 'Trianon'. 'Softly, As In A Morning Sunrise' wordt in de praktijk zelden echt softly uitgevoerd en de versie in Alto was geen uitzondering op die regel. Bert van Erks baswerk is altijd een genot om te ondergaan. De contrabas is in zijn handen een zeer persoonlijk en wendbaar instrument, dat gelijkwaardig is aan om het even welk solovehikel. Drummer Elmer Bergstra grossierde in combinaties en figuurtjes die de aandacht vasthielden en het gebodene reliëf en spanning gaven. Gezond voer, alles bij elkaar. Labels: concert (Eddy Determeyer, 7.11.14) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
