Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Magiër van de aanraking

Bill Frisell Trio, woensdag 9 april 2014, Paradox, Tilburg

Het cruciale kenmerk van een jazzmuzikant is zijn sound, het vermogen zich te onderscheiden van zijn ambtgenoten. Bill Frisell wordt met Pat Metheny en John Scofield al decennialang gerekend tot de top drie onder de jazzgitaristen. Hij wordt gelauwerd om zijn uniciteit. Ook deze avond blijkt eens te meer dat zijn klank, in vergelijking tot de andere meesters, het minst heeft uit te staan met het gebruikelijke geluid van de gitaar.

In Paradox treedt Bill Frisell aan met zijn trio Beautiful Dreamers. De verrassende combinatie van het instrumentarium - elektrische gitaar, altviool en drums - zorgt voor een moeilijk te duiden verwachtingspatroon. Het openingsstuk is abstract en fragmentarisch. Het ware karakter van het stuk ontvouwt zich geleidelijk. De meanderende melancholie tussen viool en gitaar zwelt aan, onder het ritme van een verre, doorklinkende kerkklok. Het uiteindelijk resultaat is een cocktail van country, americana, folk en improvisatie. Dergelijke melanges blijken uiteindelijk het leidmotief van de hele avond.

De vrijgevigheid waarmee Frisell elementen in elkaar laat schroeien, houdt verband met zijn voorliefde voor en exploitatie van het Amerikaanse muzikale gedachtegoed. Bijna achteloos maar ingenieus gooit Frisell de free jazz, garagerock en de psychedelica van Hendrix op een hoop. De betoverende, wisselende groove van drummer Rudy Royston plaveit de weg naar de onstuimige krochten van de Amerikaanse muziek. Laat er geen misverstand over bestaan: Frisell is geen conservator of kopiist van Amerikaanse subgenres. De anti-gitaarheld gebruikt de muzikale grondslagen als pijlers voor een compromisloze en eigentijdse reflectie. Zo kan de maestro de country-blues, in samenspraak met altviolist Eyvind Kang, laten culmineren in een orkestrale apotheose. Het zoetgevooisde, afsluitende pareltje uit de eerste set toont slechts sporen van Coltrane's 'Lush Life'.

Na de verplichte break blijven de ondefinieerbare verrassing en de wendbaarheid van het avontuurlijke trio de troefkaarten die permanent worden uitgespeeld. Frisell is een magiër van de aanraking. Hier ligt de basis voor de ombuiging van de toon, de veranderende klankkleuren en de totstandkoming van de wonderlijke harmonie. Het is niet eens een vraag of er een andere gitarist dan Frisell in staat is om, uit een rijkelijk en gevarieerd repertoire, zo veel geluiden uit de body van de vertrouwde Telecaster te halen. Als alternatief voor het spelen van flitsende gitaarlicks wordt virtuoos gebruik gemaakt van een uitgebreide serie van effectpedalen om het geluid te manipuleren. Verschillende combinaties van vertraging, echo, compressie, distortion, galm en geluid zorgen voor deze ombuiging. Weergaloos, onstuimig en opzwepend wordt de grens steeds verlegd. Een afwisselend gevoel van verbazing en zweempjes van identificatie over de composties wordt opgeroepen. Tot aan de toegift: de melancholieke Gershwin-standard 'I Loves You Porgy' is een feest van herkenning.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 17.4.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.