Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Art Blakey And The Jazz Messengers - 'Justice' (Nederlands Jazzarchief, 2013)

Opname: november 1959

Deze versie van de Jazz Messengers, van november 1959, is zeker niet Art Blakeys minste. Nieuw waren pianist Walter Davis Jr. en tenorist Wayne Shorter. Die laatste zou het repertoire van de band vernieuwen en verrijken – zoals vóór hem alleen Benny Golson dat had gedaan. Hier wordt zijn 'Nelly Bly' gespeeld. Het is niet zo puntig als bijvoorbeeld 'Lester Left Town', dat ook al op het repertoire stond (maar hier niet wordt gespeeld). Bovendien zijn de blazers hier zwaar undermiked. Op de foto achterop het doosje staan ze inderdaad ver van de microfoon vandaan. Zo verdwijnen alle details onder de zware slagregens van Blakeys bekkens. Doodzonde: op die manier blijft het gissen naar de finesse en de sound van met name Shorter. De 'Blues March' bevat een inventieve solo van hem en in 'Along Came Betty' speelt hij hoekiger, minder mooi' dan zijn voorgangers Benny Golson en Hank Mobley. Maar dat hij soms al naar het geluid van de sopraansax neigde, hoor je niet op deze registratie van het nachtconcert in het Amsterdamse Concertgebouw. Daarvoor moet je het album 'Aux Théâtre Des Champs Elisées' hebben, dat daags daarna in Parijs werd opgenomen.

Walter Davis struikelt bijna over zijn vingers in 'Ray’s Idea' en werkt zich hortend en stotend door 'Bouncing With Bud'. Wanneer hij zich kan beperken tot aardse lijntjes trekken ('Moanin’') stijgt hij boven zichzelf uit.

De solist die er op deze dubbel-cd uitspringt is trompettist Lee Morgan. Hij weet zijn neiging tot citeren te beteugelen en glijdt lekker soepel, bijna à la Rex Stewart, door zijn eigen compositie 'Goldie'. In 'Justice' maakt hij zijn naam als wildebras waar – voor zover de bekkens dat toelaten, dan. Het klapstuk van de veiling is 'Moanin’', dat grondig en agressief verbouwd is. Vergeleken met het origineel van een jaar eerder is deze versie een stuk vrijzinniger en, vooral door het basspel van Jymie Merritt, een stuk beweeglijker.

Ja, zo hoorde je het dus bij benadering, wanneer je op 14 november 1959 het geluk had naast de bandleider in het Amsterdamse Concertgebouw te zitten. Maar van mij mogen de volgende schijfjes van het Nederlands Jazzarchief weer in de vertouwde geluidskwaliteit uitgebracht worden.

Labels:

(Eddy Determeyer, 2.12.13) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.